15 juni tot 9 juli Bocas del Torro Panama

Verslag van 15 juni tot 9juli








We varen naar Boco del Torro een archipel vlakbij de grens met Costa Rica met z’n 200 eilandjes, de afstand is 200 km.
Onderweg hebben we weinig wind en wel stroom tegen. We gaan maar 3,5 knoop. Het is 21 juni , onze trouwdag en er komen veel dolfijnen meezwemmen.





Later in een pikdonkere nacht komt er iets tegen de boot we zetten de motor in zijn vrij loop en Ton duikt met zaklamp in het water gelukkig niets bijzonders te zien, vast een tak geweest. We kunnen weer door. Om ons heen zien we veel lichtflitsen van onweer.




De volgende dag gaan we voor anker bij het eiland Escudo de Veraguas omdat we ander in het donker Boca del Torro binnen moeten varen en dat moet wel met daglicht gebeuren vanwege de riffen.
De volgende dag gaan we zeilend naar het isla Colon/ Bocas del Torro.
Daar gaan we voor anker vlak bij de Boot Baros van Hans (NL) en Linda (BE) die ons geholpen hebben toen Toos naar Panama ging voor haar voet.




De volgende dag doen we meteen mee aan een super wandeling in een botanische jungle tuin. Die een Engelse mevrouw in 13 jaar heeft bewerkt en aangelegd op 11.000 hectare grond. Na afloop drinken we kokosmelk en limogras thee.
Boca del Torro word bewoond door een culturele mix van Indianen, Panamezen Jamaicanen en wat Gringos. Wat wel eens wrijving geeft.







Bocas Town is een levendig stadje en al op de eerste dag horen we onze namen roepen. Vincent een vriend van Wouter ook wel Goes genoemd woont en werkt hier ( samen met zijn vriendin Karien als manager van de Spaanse school) hij heeft ons herkend op straat. Wat een leuke verrassing!!
Ze komen later gezellig bij ons aan boord BBQ’en.


We maken prachtige fietstochten langs schitterende stranden zien de steile surfgolven breken. Het strand Bluff is berucht voor zijn steile golven die botten en boarden breken.
Er zijn hier heel bijzondere kikkers ,we zien de rana verde en de gespikkelde rana rojo een piepkleine kikkertje.



Wanneer we met de dingy een eilandje willen bezoeken schrikken we een beetje van de vele riffen die hier zijn links en rechts witte schuimkoppen.
Dank zij de pilot van Bauhaus en Hans en Linda, die geven ons wat tips hoe te varen en wat te doen, gaan we tussen de vele riffen door. Heel spannend.


We bezoeken een cacao plantage en annex chocoladefabriek ( chocola is niet te eten , is meer voor de cocina).Er zijn 5 soorten cacao bomen, die speciaal in deze omgeving konden groeien. Deze mensen weten ook veel over de planten te vertellen er was ook een wandelende boom die zich alleen verplaatst als hij niet voldoende licht krijgt.



In dit deel van Boca’s hebben de Indianen geen speciale rechten en zijn er veel buitenlanders die grond hebben gekocht. Hier kom je bordjes “private property “tegen terwijl in Kuna Yala slechts een enkel bordje staat nl:“ Do not take coconut ”



Als we daarna naar de overkant van de dolfijn baai varen, ontmoeten we Nederlanders die met hun kano aan varen zijn.
De volgende dag heeft Ton een ontmoeting met een klein ratje die met zijn staart over zijn voet loopt in de boot.

Het ratje probeert in de hoek onder de navigatie tafel een plek te vinden, hier kunnen we hem vangen met een handdoek en overboord zetten, waar hij zeker wel 10 minuten bezig is om aan boord terug te komen en als hij heel rap over de anker ketting naar boven klautert geeft Ton hem een flinke dreun met een emmer en dan geeft hij het op en zwemt weg. We zijn opgelucht.



We bezoeken nog twee mooie strand eilanden onbewoond maar wel met veel eieren van de schildpadden.
Dan varen we door naar het schier eiland de Blaufield Lagune, genoemd naar een Nederlandse piraat uit de17de eeuw Dit gebied is van de Ngobe Indianen.
Met de gids ‘Archimedes” maken we een enorme wandeling naar Cusaspin een Indianendorp. En langs het strand van de oceaan met zijn hoge surf golven.






Op onze ankerplek komen er veel Indianen met kano’s langs ,we geven op verzoek zelfs Engelse les aan heel leergierige Indianen kinderen ( Ewoud en Marleen). Hadden een leuke opdracht van school gekregen. Heel gezellig. Dan ben jij als boot het gebeuren van het dorp. Meer is er niet.


Al onze potloden (met Amnesty reklame) en schriften en pennen raken we hier kwijt.
Wij leren Ngobe taal bv “ Notoro Digo” “Ti toi moi” = buenas dias en te amo.
Ook worden we flink in de maling genomen een oude man met een pet komt geld innen voor het natuur gebied en voor het aan land komen.

Als we bij de buren verifiëren of zij dat ook betaald hebben horen we dat dit niet klopt.
Ha, Ha!!!



Deze indianen leven nog heel eenvoudig hebben meestal geen werk dan alleen het landje kosgrondje voor eten; ze zijn gewoon westers gekleed en de schoolkinderen dragen uniformen.
Hun huizen zijn van hout en staan op palen.





Terug in Isla Colon voor onze zarpa horen via het circuit van de marifoon een leuk historisch verhaal over Franse buccaneers.

Die waren hier zo losgeslagen dat er door Frankrijk een gouverneur gestuurd werd om orde te scheppen.. Hij kwam tot de conclusie dat deze 400 gasten alleen te temmen zouden zijn door ze in chains te slaan. En deze gouverneur vond een creatieve oplossing om ze aan de ketting te leggen.



Hij verzocht de Franse regering 400 vrouwen te sturen met als enige eis ‘dat “ ze in staat zouden moeten zijn om te kunnen blozen”
De mannen zouden op hun beurt nooit naar het verleden van deze dames informeren.
Deze oplossing werkte perfect, de wilden werden tam, criminaliteit en geweld verdween en er ontstond een welvarende en vreedzame gemeenschap.


Zo”n lijntje over de marifoon is soms zeer vermakelijk en handig je kunt je aan melden maar ook je vragen stellen. Er komt altijd een weerbericht op dat overigens steevast aangeeft dat er weer geen wind is.


We hebben de zarpa (vertrekdocument) geregeld en we vertrekken zaterdag 9 juli naar Colon.
Dan gaan we langs Vincent om nog even gedag te zeggen,
Hij vertelt ons dat ze in conflict zijn met de eigenares van de school en dat ze per direct op willen stappen om met ons mee te varen naar Colon.
We spreken af dat we s’avonds nog even langs komen om te kijken hoe we het zullen doen.

Als we langs komen hebben we hele leuke gesprekken met de leerlingen van deze school en we doen het in Spaans heel grappig.

We spreken met Vincent en Karien af dat ze zaterdag om 4 uur bij de dinghy steiger staan om op gehaald te worden.

Wij doen de boodschappen en we vertrekken die dag zo gauw ze aan boord zijn.
Er staat niet voldoende wind maar we kunnen wel motorsailen.


Er staat veel deining zowel Karien als Vincent zijn zeeziek.
Hun eten verdwijnt even later in de zee.


Er is veel onweer en als Toos met Vincent samen de wacht draaien van 12 tot 4uur.
Gaan ze dwars door een onweersbui.
Vincent kotst weer eens en realiseert zich dat als de bliksem inslaat hij op het alminium is en alles nat is hij zijn maag aan het leeg gooien is ups ups.
Als hij aan Toos vraagt hoe veel afstand een bliksem moet hebben voor hij naar het hoogste punt grijpt inplaats van de zee wordt hij direct afgekapt omdat Toos dit niet wil weten op dit moment.



We zijn goed door de bui gekomen en als het weer dag is kunnen we zelfs een stukje zeilen.
De terugreis is veel sneller gegaan omdat we de stroom en wind mee hadden.











Als we in de Sherman Bay marina in Colon aankomen en we vertellen waar we vandaan horen we dat er bij een catamaran de bliksem is ingeslagen.







We gaan de boot nu klaar maken om haar op de wal te zetten.