We zijn nog niet weg uit Providencia,
Er zijn hoge golven we kunnen niet uitvaren. Niemand mag weg hier nadat er een boot is teruggekeerd die op weg was naar Cuba
voor Kerst wegvaren gaat gezien het weer niet lukken.
Het weer is buiig , maar vooral de golfrequentie en golfhoogte beletten ons te gaan.
We liggen prima voor anker met Canadese en Nederlandse boten waar we ook Kerst mee gaan vieren
donderdag 22 december 2011
zondag 18 december 2011
verslag half november tot half december 2011
Verslag vanaf half november tot half december 2011.
Terug uit Peru en naar de boot.
Colon Shelter Bay Panama –Portobello Panama- Providencia Colombia
REGEN REGEN REGEN Heftige buien teisteren Panama in deze regentijd.
We zijn weer in Panamacity en willen weer in ons vertrouwde hotel, maar helaas dat is volgeboekt.
De volgende dag doen we de boodschappen voor aan boord en vertrekken met een gehuurde auto naar Shelterbaymarina.
Als we daar aankomen ligt de boot nog achter het hek en is er nog niets aan gedaan.
Hij moet wel achter het hek vandaan komen anders kunnen we er niet op slapen, gelukkig zijn we vroeg dus kunnen we het nog regelen.
Nu de motorman bellen die zou ons ook al ingepland hebben maar dat wordt manana, manana en blijft manana, geheel naar lands aard.
Guido de motormuis komt een week later en wij genieten ondertussen van wat uitstapjes en mensen die we hier ontmoeten, ook wordt er in een zaaltje yoga gedaan; dit is vanaf een bandje en behoorlijk pittig.
We maken de boot schoon, halen voorraad en de schroefas wordt uiteindelijk gerepareerd.
Er wordt een nieuw termostaathuis in de motor geplaatst en ook het olie pompje wordt gerepareerd en het onderwaterschip van de boot wordt geschuurd en in de antifauling gezet.
Dan gaan we het water in en we gaan voor de laatste keer naar Panamacity om de boodschappen doen die we niet in Colon kunnen krijgen.
We wilden nog een nachtje blijven in Panamacity maar dat lukt niet, je moet wel van tevoren een hotel bestellen want alles is vol, zeker in deze maand met veel feestdagen en vrije dagen zoals nu 8 december, moederdag.
We varen met de boot op 10 december naar Portobello om vandaar te vertrekken samen met de Baros van Hans en Linda naar Providencia, een vriendelijk Colombiaans eiland voor de kust van Nicaragua en vandaaruit willen we naar de Kaaimannen en dan Cuba.
Na 2 dagen en een nacht batsen, aan de wind, in woelige golven en buien gaan we in het pikkedonker voor anker. Ton is toch een klein beetje zeeziek na 5 maanden aan land ; als schrale troost weten we dat de maag van de beroemde Engelse admiraal Nelson ook altijd even aan de golven moest wennen.
In Providencia worden we gastvrij en efficient onthaald door de scheepsagent Mr Bush en de dames van Immigratie er staat een mooi kerststuk op tafel.
Camerones met knoflook met gebakken banaan is ons supermaal aan de wal op dit Colombiaanse eiland Providencia een beauty waarvan de pilot zegt dat dit de plek is waar de Goden op vakantie gaan. De mensen hier zijn Afro-latino’s heel hartelijk en voorkomend en er rijden veel motoren en scooters rond met D+ cup bestuursters een lust voor het oog van Ton.
We maken een heerlijke wandeling en lunchen bij mama mia in een leuk hout huisje
Als we terug lopen zien we Rapy binnen varen
De Rapy met Henk en Barbara ,die we kennen uit Suriname en Panama komt ook aan in Providencia, leuk om hen weer te zien!
Het lijkt erop dat dinsdag de wind goed is om naar Cayman en Cuba te vertrekken , als dat zou kunnen zijn we nog met Kerst in Cuba waar Lieke en Jeroen de 24ste zullen aankomen.
Terug uit Peru en naar de boot.
Colon Shelter Bay Panama –Portobello Panama- Providencia Colombia
REGEN REGEN REGEN Heftige buien teisteren Panama in deze regentijd.
We zijn weer in Panamacity en willen weer in ons vertrouwde hotel, maar helaas dat is volgeboekt.
De volgende dag doen we de boodschappen voor aan boord en vertrekken met een gehuurde auto naar Shelterbaymarina.
Als we daar aankomen ligt de boot nog achter het hek en is er nog niets aan gedaan.
Hij moet wel achter het hek vandaan komen anders kunnen we er niet op slapen, gelukkig zijn we vroeg dus kunnen we het nog regelen.
Nu de motorman bellen die zou ons ook al ingepland hebben maar dat wordt manana, manana en blijft manana, geheel naar lands aard.
Guido de motormuis komt een week later en wij genieten ondertussen van wat uitstapjes en mensen die we hier ontmoeten, ook wordt er in een zaaltje yoga gedaan; dit is vanaf een bandje en behoorlijk pittig.
We maken de boot schoon, halen voorraad en de schroefas wordt uiteindelijk gerepareerd.
Er wordt een nieuw termostaathuis in de motor geplaatst en ook het olie pompje wordt gerepareerd en het onderwaterschip van de boot wordt geschuurd en in de antifauling gezet.
Dan gaan we het water in en we gaan voor de laatste keer naar Panamacity om de boodschappen doen die we niet in Colon kunnen krijgen.
We wilden nog een nachtje blijven in Panamacity maar dat lukt niet, je moet wel van tevoren een hotel bestellen want alles is vol, zeker in deze maand met veel feestdagen en vrije dagen zoals nu 8 december, moederdag.
We varen met de boot op 10 december naar Portobello om vandaar te vertrekken samen met de Baros van Hans en Linda naar Providencia, een vriendelijk Colombiaans eiland voor de kust van Nicaragua en vandaaruit willen we naar de Kaaimannen en dan Cuba.
Na 2 dagen en een nacht batsen, aan de wind, in woelige golven en buien gaan we in het pikkedonker voor anker. Ton is toch een klein beetje zeeziek na 5 maanden aan land ; als schrale troost weten we dat de maag van de beroemde Engelse admiraal Nelson ook altijd even aan de golven moest wennen.
In Providencia worden we gastvrij en efficient onthaald door de scheepsagent Mr Bush en de dames van Immigratie er staat een mooi kerststuk op tafel.
Camerones met knoflook met gebakken banaan is ons supermaal aan de wal op dit Colombiaanse eiland Providencia een beauty waarvan de pilot zegt dat dit de plek is waar de Goden op vakantie gaan. De mensen hier zijn Afro-latino’s heel hartelijk en voorkomend en er rijden veel motoren en scooters rond met D+ cup bestuursters een lust voor het oog van Ton.
We maken een heerlijke wandeling en lunchen bij mama mia in een leuk hout huisje
Als we terug lopen zien we Rapy binnen varen
De Rapy met Henk en Barbara ,die we kennen uit Suriname en Panama komt ook aan in Providencia, leuk om hen weer te zien!
Het lijkt erop dat dinsdag de wind goed is om naar Cayman en Cuba te vertrekken , als dat zou kunnen zijn we nog met Kerst in Cuba waar Lieke en Jeroen de 24ste zullen aankomen.
maandag 14 november 2011
verslag 28 oktober- 15 november Peru
Reis: Lima,Arequipa,Chivay,Colca,Puno,Titica,Cuzco,Machupicchu,Ollantayambo,Urubamba,Pisac.
Lima:
Lima is de oudste stad in Zuid Amerika en telt 9 miljoen inwoners. Wat is er te zien: ruines, musea, palmbomen,stranden,plazas, eetstandjes,schoenenpoetsers, straatverkopers en eindelijk weer eens gezellige bruine cafes en heel vriendelijke mensen.
Onze posado is gelegen in de mooie wijk Miraflores waar ook de Huaca Pucllana tempel uit de pre-Inca tiid is, facinerend, hier werd de oergod van de zee de Mama Cocha aanbeden. In moeilijke tijden werden er maagden geofferd om de Goden gunstig te stemmen. de tempel is zo gebouwd dat ze aardbevingen kan doorstaan door de lemen stenen schuin te stapelen.
Een leuk parkje is de Parque de Amor, hier knuffelen paartjes vlakbij een alleszeggend standbeeld.
We leren veel over de Inca en pre-Inca tijd in het museum Rafael Larco en we bezoeken in dit museum ook de beroemde zaal gewijd aan erotische Inca beeldjes, die de bezoekers en ons vrolijk doen verbazen.
Toeristische folklore dansen krijgen we bij het buffet met als hoogtepunt een acrobatische Scharendans waarbij twee dansers strijden om de mooiste dans, ieder krijgt een moment om de ander af te troeven en dat leidt tot stijgende extase en trance bij de dansers.
Op 29 oktober hebben we veel geluk, volgens ons oude plan zouden we in de stad Ica zijn, maar we wijzigden ons plan en vlogen naar Arequipa. Inca is deze dag getroffen door een aardbeving 6,7 op de schaal van Richter.
In Arequipa zwerven we 2 uur lang door de gangen,pleintjes en tuinen van het grote klooster Santa Catelina. De kleuren en ronde vormen en lichtinvallen geven een vredige en aangename sfeer. de architectuur is heel bijzonder voor die tijd, het is een dorp op zich geworden met verschillend woonruimtes en afdelingen.
Religieuze en politieke optochten trekken door de stad. Het centrale punt is de Plaza de Armada. Op het dak van de kerk aan dit plaza zien we de besneeuwde toppen van de vulkanen.
We trekken verder en gaan met gids Marcello Jeoen en Ninke en een Peruaans stel naar de Colca Caynon volgens de reisgids is deze dieper dan the Grand Caynon in de US , hier komen condors voor die zweven op de thermiek.
De natuur is hier extreem woestijnen en besneeuwde vulkanen grenzen aan elkaar. Er zijn bergen van 6000 meter hoogte.
We zien onderweg veel lama^s , alpacka¨s en vicuña^s. Een vicuña is een alpacka-achtige die op de pampa goed kan leven en wol verschafte voor de koningen.
het zijn heel elegante dieren smal gebouwd met de lengte van de lama.
Bij de Cruz del Condors laten de condors wel even op zich wachten maar dan na een uurtje zweven er dan ook 3 boven onze hoofden.
In Chivay een indianendorp in de buuurt van de caynoooon trekt een begrafenisstoet met vrolijke trommel- en trompetmuziek door de straten.
In dit gebied woonden vroeger 2 indianenstammen die beide de hoofden van stamleden van baby-af aan vervormden, de ene stam tot een vierkant hoofd en de andere stam tot een rond hoofd.
Beide stammen wilden zoveel mogelijk lijken op hun God.
Nu is het verboden hoofden te vervormen en heeft de hoed : rond of vierkant deze funcie overgenomen.
Puno en het Titicaca meer in het zuiden van Peru
Het Titicaca meer ligt op 3800 meter boven de zeespiegel en is 8400km2 groot en wordt bewoond door indianen .
We bezoeken de drijvende rieteilanden Uros en varen mee met een Thor Heyerdahl achtig rieten vlot . Maar de setting is wel wat erg toeristisch. Maar wel leuk om te zien dat je op drijvende eilanden kunt leven.Ook al wordt het nu kunstmatig in stand gehouden.
Het bezoek, 3uur verder varen aan het eiland Amantani is allesbehalve toeristisch. We slapen bij een indianengamilie in uiterst primitieve omstandigheden er wordt op de grond met houtvuur gekookt, er is alleen kaarslicht, behoeften buiten en in een helllend doorgezakt bed brengen we een steenkoude nacht door. Kippen lopen overal rond Ton voelt zich niet helemaal goed door de hoogte en besluit om niet mee te gaan voor de mooie wandeling laat in de middag.
Het is een schitterende wandeling naar de top van het eiland nog eens 400 meter
hoger Het is een prachtige plek bij zonsondergang waarbij je uitkijkt over het meer met bergen en veel kleur. Op de top staat een oude tempel van de Incas en de traditie is dat je rechtsom eromheenloopt, drie maal, de eerste keer voor gezondheid de tweede keer voor de liefde en de derde keer voor mystiek of was het welzijn,of was het diniero, we wisten het niet meer.
Maar het was wel heel heel bijzonder omdat te doen s avond dansen in klederdracht,deze was vies en stonk Toos vond het heel moeilijk om zich hier aan over te geven zonder de mensen voor het hoofd te stoten.
Het eiland met veel landbouw op terrassen heeft schitterende uitzichten, Bolivia is in de verte te zien en avondzon betovert de lucht en het land.
Cuzco gelegen op 3800 meter is onze uitvalsbasis om in het Inca verleden te duiken.
Machupicchu de verloren Inca stad ontdekt begin 1900 is een van de 7 wereldwonderen en we lopen een deel van de beroende Inca trail samen met Pieter en Annelies en de gids Caroline.
We moeten om 4 uur smorgens ons bed uit om om halfacht de wandeling te beginnen na een specaculaire treinreis tot km 104.Hier stappen we uit en gaan het het eeuwenoude smalle pad, de Camino Sagrdo op.
Vanuit Ollantauambo gaat hetde eerste drie uur stijl omhoog. De cammino loopt langs plekken met terrasbouw hoog in de bergen, er zijn veel trappen we lopen met een stok, Ton doet mee aan het cocabladerenritueel en neemt samen met 2 gidsen regelmatig een flinke hap cocabladeren. Een heerlijke stevige klim is het, over een smal pad.
Om 1 uur in de middag staan we aan de Sungate, onze belonig voor een pittige inspanning. Door deze poort komt de magische zon op 21 juni naar binnen om op het altaar van de Zonnetempel ver benden ons, de beroemde driehoek te vormen.
Vanuit deze zonnepoort zien we beneden het beroemde Machupicchu liggen. Het is een prachtig ervaring we hadden een goed zicht en de zon staat hoog.
Het is een van de 7 wereld wonderen. Over de architechtuur en de gedachten hierachter kun je veel info vinden op de site www.infoperu.com.
De heilige Incastad met tempels en koninklijke huizen is gebouwd met witte granieten blokken die met groteprecisie zijn uitgehouwen en zonder mortel op elkaar liggen en aardbeving bestendig zijn.
De Incas (1400-1500) waren meesters in astronomie, op vele plekken kon in zonnentempels de jaartelling en sterrenstanden worde bestudeerd om te worden gebruikt voor landbouw, visserij en rituelen.
De Inca-filosofie plaatste de mens niet centraal maar samen met dieren en flora op de aardse wereld. De aardse wereld is de wereld waarwij leven (symboliek poema) daarnaast was er de bovenwereld (condor) en de onderwereld (slang).
De Sjamaan kon dankzij hallucinerende middelen contact met de drie werelden onderhouden. Geboorten leven en dood werden beschouwd als een oneindige cyclus in tijd, inplaats van elkaar uitsluitende fenomenen.
Avonds komen we na een flink aantal treden naar beneden met zere knieen aan in Aguas Calientes.Dit is ons dorp voor de nacht en Ton baddert thermaal net de locals.
De volgende dag bezoeken we uitgebreid Macchupicchu en de Inca brug, in de ochtend is de site nog in de nevel wat het geheel een magische sfeer geeft en als de zon komt zijn we weer blij met het uitzicht.
We trekken verder en komen met de trein in Ollantaytambo hier komen we via een beekje en een aanwijzing van een boertje bij een Incahuis, een heerlijke plek waar naar later bleek nooit iemand komt, s middags gaan we met een gids nar de Inca site met terrassen watertempels. In een berg zien we het gezicht uitgehouwen van een Inca.
Dan gaan we door naar Urabamba en vandaaruit bezoeken we Moray een landbouwexperiment vanuit de Inca tijd met terrassen en circels op verschillende hoogten. We bezoeken de Salinas waar een zoute stroom water uit de berg komt en de zon de zoutbekkens droogt. De kleuren zijn hier bijzonder.
We gaan ook naar een grote site met terrasbouw en genieten van een Peruaanse koffie tentje die Peruaans is, maar modern schoon en goed is opgezet en de bonen komen uit Peru.
10 november we zijn weer in cusco de hoofstad van de Inca tijd en nu van de toeristen.
Voor 5 sol iets meer dan een euro brengt de lokale bus ons tweeen naar Pisac, een Inca citadel nog groter dan Macchu picchu met heel veel landbouwterassen en waar bijna geen toeristen uit het buitenland komen.
Er zijn groepen met schoolkinderen en die willen vaak met ons op de foto,en als wij net als de verklede Peruanen met hun alpaca baby ook een Sol vragen voor de foto leidt dat tot grote vreugde bij de schoolkinderen. De tocht gaat flink omhoog via de Torres naar de inti(zon) tempel, door een tunnel tot in een ander dorp dan waar we begonnen.
Vlakbij Cusco lopen we naar Saqaywaman, een Inca fort met kolossale stenen, de grootste weegt 70.000, beneden blinkt de stad Cusco in de zon met haar rode daken en panfluitgeluiden. We hiken veel want er is veel te zien ten noorden van Cusco er zijn watertempels met baden, grotten met tempels erin en eideloze vergezichten.
Al met al we hebben genoten van Peru en de Inca s ook het eten was erg lekker veel groeten en fruit.
En we hebben ook weer heel veel zin om terug te gaan naar de boot en deze klaar te maken voor de reis naar Cuba.
Lima:
Lima is de oudste stad in Zuid Amerika en telt 9 miljoen inwoners. Wat is er te zien: ruines, musea, palmbomen,stranden,plazas, eetstandjes,schoenenpoetsers, straatverkopers en eindelijk weer eens gezellige bruine cafes en heel vriendelijke mensen.
Onze posado is gelegen in de mooie wijk Miraflores waar ook de Huaca Pucllana tempel uit de pre-Inca tiid is, facinerend, hier werd de oergod van de zee de Mama Cocha aanbeden. In moeilijke tijden werden er maagden geofferd om de Goden gunstig te stemmen. de tempel is zo gebouwd dat ze aardbevingen kan doorstaan door de lemen stenen schuin te stapelen.
Een leuk parkje is de Parque de Amor, hier knuffelen paartjes vlakbij een alleszeggend standbeeld.
We leren veel over de Inca en pre-Inca tijd in het museum Rafael Larco en we bezoeken in dit museum ook de beroemde zaal gewijd aan erotische Inca beeldjes, die de bezoekers en ons vrolijk doen verbazen.
Toeristische folklore dansen krijgen we bij het buffet met als hoogtepunt een acrobatische Scharendans waarbij twee dansers strijden om de mooiste dans, ieder krijgt een moment om de ander af te troeven en dat leidt tot stijgende extase en trance bij de dansers.
Op 29 oktober hebben we veel geluk, volgens ons oude plan zouden we in de stad Ica zijn, maar we wijzigden ons plan en vlogen naar Arequipa. Inca is deze dag getroffen door een aardbeving 6,7 op de schaal van Richter.
In Arequipa zwerven we 2 uur lang door de gangen,pleintjes en tuinen van het grote klooster Santa Catelina. De kleuren en ronde vormen en lichtinvallen geven een vredige en aangename sfeer. de architectuur is heel bijzonder voor die tijd, het is een dorp op zich geworden met verschillend woonruimtes en afdelingen.
Religieuze en politieke optochten trekken door de stad. Het centrale punt is de Plaza de Armada. Op het dak van de kerk aan dit plaza zien we de besneeuwde toppen van de vulkanen.
We trekken verder en gaan met gids Marcello Jeoen en Ninke en een Peruaans stel naar de Colca Caynon volgens de reisgids is deze dieper dan the Grand Caynon in de US , hier komen condors voor die zweven op de thermiek.
De natuur is hier extreem woestijnen en besneeuwde vulkanen grenzen aan elkaar. Er zijn bergen van 6000 meter hoogte.
We zien onderweg veel lama^s , alpacka¨s en vicuña^s. Een vicuña is een alpacka-achtige die op de pampa goed kan leven en wol verschafte voor de koningen.
het zijn heel elegante dieren smal gebouwd met de lengte van de lama.
Bij de Cruz del Condors laten de condors wel even op zich wachten maar dan na een uurtje zweven er dan ook 3 boven onze hoofden.
In Chivay een indianendorp in de buuurt van de caynoooon trekt een begrafenisstoet met vrolijke trommel- en trompetmuziek door de straten.
In dit gebied woonden vroeger 2 indianenstammen die beide de hoofden van stamleden van baby-af aan vervormden, de ene stam tot een vierkant hoofd en de andere stam tot een rond hoofd.
Beide stammen wilden zoveel mogelijk lijken op hun God.
Nu is het verboden hoofden te vervormen en heeft de hoed : rond of vierkant deze funcie overgenomen.
Puno en het Titicaca meer in het zuiden van Peru
Het Titicaca meer ligt op 3800 meter boven de zeespiegel en is 8400km2 groot en wordt bewoond door indianen .
We bezoeken de drijvende rieteilanden Uros en varen mee met een Thor Heyerdahl achtig rieten vlot . Maar de setting is wel wat erg toeristisch. Maar wel leuk om te zien dat je op drijvende eilanden kunt leven.Ook al wordt het nu kunstmatig in stand gehouden.
Het bezoek, 3uur verder varen aan het eiland Amantani is allesbehalve toeristisch. We slapen bij een indianengamilie in uiterst primitieve omstandigheden er wordt op de grond met houtvuur gekookt, er is alleen kaarslicht, behoeften buiten en in een helllend doorgezakt bed brengen we een steenkoude nacht door. Kippen lopen overal rond Ton voelt zich niet helemaal goed door de hoogte en besluit om niet mee te gaan voor de mooie wandeling laat in de middag.
Het is een schitterende wandeling naar de top van het eiland nog eens 400 meter
hoger Het is een prachtige plek bij zonsondergang waarbij je uitkijkt over het meer met bergen en veel kleur. Op de top staat een oude tempel van de Incas en de traditie is dat je rechtsom eromheenloopt, drie maal, de eerste keer voor gezondheid de tweede keer voor de liefde en de derde keer voor mystiek of was het welzijn,of was het diniero, we wisten het niet meer.
Maar het was wel heel heel bijzonder omdat te doen s avond dansen in klederdracht,deze was vies en stonk Toos vond het heel moeilijk om zich hier aan over te geven zonder de mensen voor het hoofd te stoten.
Het eiland met veel landbouw op terrassen heeft schitterende uitzichten, Bolivia is in de verte te zien en avondzon betovert de lucht en het land.
Cuzco gelegen op 3800 meter is onze uitvalsbasis om in het Inca verleden te duiken.
Machupicchu de verloren Inca stad ontdekt begin 1900 is een van de 7 wereldwonderen en we lopen een deel van de beroende Inca trail samen met Pieter en Annelies en de gids Caroline.
We moeten om 4 uur smorgens ons bed uit om om halfacht de wandeling te beginnen na een specaculaire treinreis tot km 104.Hier stappen we uit en gaan het het eeuwenoude smalle pad, de Camino Sagrdo op.
Vanuit Ollantauambo gaat hetde eerste drie uur stijl omhoog. De cammino loopt langs plekken met terrasbouw hoog in de bergen, er zijn veel trappen we lopen met een stok, Ton doet mee aan het cocabladerenritueel en neemt samen met 2 gidsen regelmatig een flinke hap cocabladeren. Een heerlijke stevige klim is het, over een smal pad.
Om 1 uur in de middag staan we aan de Sungate, onze belonig voor een pittige inspanning. Door deze poort komt de magische zon op 21 juni naar binnen om op het altaar van de Zonnetempel ver benden ons, de beroemde driehoek te vormen.
Vanuit deze zonnepoort zien we beneden het beroemde Machupicchu liggen. Het is een prachtig ervaring we hadden een goed zicht en de zon staat hoog.
Het is een van de 7 wereld wonderen. Over de architechtuur en de gedachten hierachter kun je veel info vinden op de site www.infoperu.com.
De heilige Incastad met tempels en koninklijke huizen is gebouwd met witte granieten blokken die met groteprecisie zijn uitgehouwen en zonder mortel op elkaar liggen en aardbeving bestendig zijn.
De Incas (1400-1500) waren meesters in astronomie, op vele plekken kon in zonnentempels de jaartelling en sterrenstanden worde bestudeerd om te worden gebruikt voor landbouw, visserij en rituelen.
De Inca-filosofie plaatste de mens niet centraal maar samen met dieren en flora op de aardse wereld. De aardse wereld is de wereld waarwij leven (symboliek poema) daarnaast was er de bovenwereld (condor) en de onderwereld (slang).
De Sjamaan kon dankzij hallucinerende middelen contact met de drie werelden onderhouden. Geboorten leven en dood werden beschouwd als een oneindige cyclus in tijd, inplaats van elkaar uitsluitende fenomenen.
Avonds komen we na een flink aantal treden naar beneden met zere knieen aan in Aguas Calientes.Dit is ons dorp voor de nacht en Ton baddert thermaal net de locals.
De volgende dag bezoeken we uitgebreid Macchupicchu en de Inca brug, in de ochtend is de site nog in de nevel wat het geheel een magische sfeer geeft en als de zon komt zijn we weer blij met het uitzicht.
We trekken verder en komen met de trein in Ollantaytambo hier komen we via een beekje en een aanwijzing van een boertje bij een Incahuis, een heerlijke plek waar naar later bleek nooit iemand komt, s middags gaan we met een gids nar de Inca site met terrassen watertempels. In een berg zien we het gezicht uitgehouwen van een Inca.
Dan gaan we door naar Urabamba en vandaaruit bezoeken we Moray een landbouwexperiment vanuit de Inca tijd met terrassen en circels op verschillende hoogten. We bezoeken de Salinas waar een zoute stroom water uit de berg komt en de zon de zoutbekkens droogt. De kleuren zijn hier bijzonder.
We gaan ook naar een grote site met terrasbouw en genieten van een Peruaanse koffie tentje die Peruaans is, maar modern schoon en goed is opgezet en de bonen komen uit Peru.
10 november we zijn weer in cusco de hoofstad van de Inca tijd en nu van de toeristen.
Voor 5 sol iets meer dan een euro brengt de lokale bus ons tweeen naar Pisac, een Inca citadel nog groter dan Macchu picchu met heel veel landbouwterassen en waar bijna geen toeristen uit het buitenland komen.
Er zijn groepen met schoolkinderen en die willen vaak met ons op de foto,en als wij net als de verklede Peruanen met hun alpaca baby ook een Sol vragen voor de foto leidt dat tot grote vreugde bij de schoolkinderen. De tocht gaat flink omhoog via de Torres naar de inti(zon) tempel, door een tunnel tot in een ander dorp dan waar we begonnen.
Vlakbij Cusco lopen we naar Saqaywaman, een Inca fort met kolossale stenen, de grootste weegt 70.000, beneden blinkt de stad Cusco in de zon met haar rode daken en panfluitgeluiden. We hiken veel want er is veel te zien ten noorden van Cusco er zijn watertempels met baden, grotten met tempels erin en eideloze vergezichten.
Al met al we hebben genoten van Peru en de Inca s ook het eten was erg lekker veel groeten en fruit.
En we hebben ook weer heel veel zin om terug te gaan naar de boot en deze klaar te maken voor de reis naar Cuba.
maandag 24 oktober 2011
Verslag oktober 2011.
GALAPAGOS.
Zeer indrukwekkend leven en landschap.
De eilanden van de reuzenschildpaden ofwel de Enchanted Islas, behekste eilanden, ondekt en naam gegeven door de bisschop van Panama die dacht dat hier de ingang tot de hel was.Alleen monsters kunne in dit vulkaanoord leven zo dacht hij erover.
We bezoeken de eilanden Santa cruz, Floriana,Espanola,San Cristobal en Isabella.
De Galapagos eilanden zijn alle onstaan door vulkaan uitbarstingen,de westerlijke gelegen eilanden zijn relatief jong en dichtbij de zogenaamde hotspot van de aarde,de toegang tot de mangna kamer; zwarte lava stenen en in dit seisoen droge witte kale bomen markeren het ruige landschap.
De dieren wereld met veel reptielen en bijzondere vogels is overweldigend en uitbundig.
En verrekijker om vogels te zien is niet nodig. Er is bijna geen dier bang voor de mens. De vogels vliegen naar ons toe inplaats van ons weg dat is echt heel apart.
Darwin heeft deze eilanden beroemd gemaakt. Heel bijzonder zijn de dertien soorten vinken, zo is er een spechtachtige vink die een takje als hulp middel gebruikt om wormen te vangen en ook een vink die bloemen eet.Ze hebben in drie miljoen jaar per soort heel verschillende snavels en eet gewoonten ontwikkeld.
Het Darwin hotel waar we de eerste nacht doorbrengen heeft alleen zijn naam om trots op te zijn.
In het Darwin centrum zijn de dieren indrukwekkend. Grote landschildpadden en gele landleguanen van meer dan 100 jaar oud.Het is nog mooier als we de schildpadden later in het wild zien.Als we te dicht bij komen trekken ze hun kop snuivend in, maar al snel komt het hoofd weer uit het schild om ons te bekijken.
We ondekken in Sante Cruz een plaats waar we met een zaklamp een lava tunnel van 500 meter in kunnen.En we lopen door de tunnel de gevormd is door een duizend graden hete lava stroom.
Grote leguanen lopen op het stand, we zien sporen van reuzenzeeschildpadden die eieren zijn gaan leggen op het strand en er zijn heel veel vogels, waaronder een pikzwarte meeuw, de lava meeuw.
Met de moterboot Aida Maria,tien gasten, een gids en een zes man sterke bemannig maken we een drie daagse trip naar de eilanden Floriana,Espanola en San Cristobal.
De boot vaart s nachts en overdag doen we excursies.
De eerste trip is meteen raak. We zien een pinguin op een rots en even later snorkelen we met pinguins om ons heen en ook een klein zeeleeuwtje zwemt tussen ons groepje door.
Fregatvogels zweven in de luchten duiken met ingeklapte vleugels als een speer in zee;van heel dichtbij zien we de blauwvoet boobie, een soort Jan van Gent maar met blauwe voeten.
Vele zeeleeuwen met kleintjes liggen te zonnen, we lopen zigzaggend tussen deze glanzende beesten door. De mannentjes ,beren, blaffen alle mannelijke zeeleeuwen indringers dus af, baby s drinken bij hun moeder. Maar een verstoten baby huilt, krijgt geen melk en adoptie bestaat niet het wordt ruw weg gejaagd.Deze gaat dus dood.
Op Espanola stuiten we op een hele hoop leguanen die op elkaar liggen om warmte vast te houden, er zijn veel zeeleeuwen en boobie blauwvoet met een wit donzig witvoetig kuiken.
Dan, het moment, er scheert een albatros door de lucht. We zijn opgewonden omdat we voor het eerst van ons leven een albatros hebben gezien.
Spanwijdte twee meter. Maar er komt nog meer want we zijn in het broedseizoen en we komen langs een plek met albatrosse4n en hun kuikens.
De albatrossen doen voor ons een snavel ritueel, in een groepje van drie tikken ze beurteling met de snavels tegen elkaar en maken slungelige passen als zwaaiend met hun lange nek.
Wat we zien is heel bijzonder en de overvloed zo indrukwekkend, niet te beschrijven overal zijn dieren geen enkele gaat voor je weg, neen je moet zelfs om ze heen lopen.
De dieren kennen geen vijanden je kijkt je ogen uit!
Zelfs de krabben zijn hier anders zo is er de kleurrijke rood wit blauwe sally light foot krab die mooi afsteekt tegen de zwarte lava.
Onze boottrip met de Aida Maria is op 10 oktober voorbij en we vertrekken met een snelle lancha via Santa Cruz naar het meest westelijke bewoonde eiland Isabella.
Dit eiland heeft nog een actieve vulkaan en beweegt per jaar 4,5 cm in zuidoostelijke richting.
Met de snelle volgepakte lancha cally scheuren we over het water.Een motor heeft het al begeven. We klappen met 20 knopen snelheid over hoge golven, het water spat hoog op er wordt links en rechts om ons heen flink gekotst. Zeewater komt door het kierende luik en andere gaten naar binnen. De baggage in het vooronder raakt doorweekt Nog een motor begeeft het. We protesteren en willen terug. De bemanning sluit de deur van het vooronder opdat we het water niet meer kunnen zien.
Zwemvesten worden aangesnoerd dat is onze enige zekerheid in deze wilde koude zee vol haaien. vreselijk!!!!!
We komen aan na 3 uur ellende , maar we leven nog alles is nat.
Ons huisje in Isabella is top en mooie houten ecolodge met uitkijktoren en een hartelijke ontvangst door Manany.
WWW.galapagos-ecolodge.
We hebben crossbikes ter beschikking waar we een mooie tocht mee maken langs het zuiderlijke strand met mooie playas veel leguanen, schildpadden en de muro de las lagrimas met een prachtige mirador.
De vulkaan chico heeft een krater met tien kilometer doorsnee, pik zwart en warm, de vulkaan is nog aktief indrukwekkend; we lopen drie uur lang door een spectakulair
maanlandschap hier is de aarde opengebarsten, de laatste keer in 2005. We gluren door een van de kieren naar het binnenste van de aarde.
Het landschap is vol scheuren en gaten ruig en ruw. Alleen cactussen kunnen hier tussen de zwarte rotsen groeien.
Ton zwemt met een zeeleeuw in de baai van de parels.
Op een mooie trip snorkelen we met grote schildpadden en een pijlstaartrog en we zien witpunt haaien.
Zeven flamingos in formatie vliegen laag over het strand vlak boven ons hoofd.
Samen met Manany en Wilson gaan we de hoogvlakten op hun ruige landgoed bekijken en genieten van de wandeling met prachtige uitzichten.
Een boottocht naar Los Tuneles Lavagrot in de zee in de zuidkust van Isabella biedt bijzonder gevormde lava rotsformaties, bruggen van zwarte lava, cactussen, zeeschildpadden en een zeer relaxte zeeleeuw drijvend op zijn rug met zedig gekruiste voorvlerken een yoga voorbeeld van volledige ontspanning.
Onderwater met Pollo de bootsman vinden we een zeepaadje en zwemmen we naast roggen,5 grote witpunthaaien en enorme zeeschildpadden.
Zeer indrukwekkend leven en landschap.
De eilanden van de reuzenschildpaden ofwel de Enchanted Islas, behekste eilanden, ondekt en naam gegeven door de bisschop van Panama die dacht dat hier de ingang tot de hel was.Alleen monsters kunne in dit vulkaanoord leven zo dacht hij erover.
We bezoeken de eilanden Santa cruz, Floriana,Espanola,San Cristobal en Isabella.
De Galapagos eilanden zijn alle onstaan door vulkaan uitbarstingen,de westerlijke gelegen eilanden zijn relatief jong en dichtbij de zogenaamde hotspot van de aarde,de toegang tot de mangna kamer; zwarte lava stenen en in dit seisoen droge witte kale bomen markeren het ruige landschap.
De dieren wereld met veel reptielen en bijzondere vogels is overweldigend en uitbundig.
En verrekijker om vogels te zien is niet nodig. Er is bijna geen dier bang voor de mens. De vogels vliegen naar ons toe inplaats van ons weg dat is echt heel apart.
Darwin heeft deze eilanden beroemd gemaakt. Heel bijzonder zijn de dertien soorten vinken, zo is er een spechtachtige vink die een takje als hulp middel gebruikt om wormen te vangen en ook een vink die bloemen eet.Ze hebben in drie miljoen jaar per soort heel verschillende snavels en eet gewoonten ontwikkeld.
Het Darwin hotel waar we de eerste nacht doorbrengen heeft alleen zijn naam om trots op te zijn.
In het Darwin centrum zijn de dieren indrukwekkend. Grote landschildpadden en gele landleguanen van meer dan 100 jaar oud.Het is nog mooier als we de schildpadden later in het wild zien.Als we te dicht bij komen trekken ze hun kop snuivend in, maar al snel komt het hoofd weer uit het schild om ons te bekijken.
We ondekken in Sante Cruz een plaats waar we met een zaklamp een lava tunnel van 500 meter in kunnen.En we lopen door de tunnel de gevormd is door een duizend graden hete lava stroom.
Grote leguanen lopen op het stand, we zien sporen van reuzenzeeschildpadden die eieren zijn gaan leggen op het strand en er zijn heel veel vogels, waaronder een pikzwarte meeuw, de lava meeuw.
Met de moterboot Aida Maria,tien gasten, een gids en een zes man sterke bemannig maken we een drie daagse trip naar de eilanden Floriana,Espanola en San Cristobal.
De boot vaart s nachts en overdag doen we excursies.
De eerste trip is meteen raak. We zien een pinguin op een rots en even later snorkelen we met pinguins om ons heen en ook een klein zeeleeuwtje zwemt tussen ons groepje door.
Fregatvogels zweven in de luchten duiken met ingeklapte vleugels als een speer in zee;van heel dichtbij zien we de blauwvoet boobie, een soort Jan van Gent maar met blauwe voeten.
Vele zeeleeuwen met kleintjes liggen te zonnen, we lopen zigzaggend tussen deze glanzende beesten door. De mannentjes ,beren, blaffen alle mannelijke zeeleeuwen indringers dus af, baby s drinken bij hun moeder. Maar een verstoten baby huilt, krijgt geen melk en adoptie bestaat niet het wordt ruw weg gejaagd.Deze gaat dus dood.
Op Espanola stuiten we op een hele hoop leguanen die op elkaar liggen om warmte vast te houden, er zijn veel zeeleeuwen en boobie blauwvoet met een wit donzig witvoetig kuiken.
Dan, het moment, er scheert een albatros door de lucht. We zijn opgewonden omdat we voor het eerst van ons leven een albatros hebben gezien.
Spanwijdte twee meter. Maar er komt nog meer want we zijn in het broedseizoen en we komen langs een plek met albatrosse4n en hun kuikens.
De albatrossen doen voor ons een snavel ritueel, in een groepje van drie tikken ze beurteling met de snavels tegen elkaar en maken slungelige passen als zwaaiend met hun lange nek.
Wat we zien is heel bijzonder en de overvloed zo indrukwekkend, niet te beschrijven overal zijn dieren geen enkele gaat voor je weg, neen je moet zelfs om ze heen lopen.
De dieren kennen geen vijanden je kijkt je ogen uit!
Zelfs de krabben zijn hier anders zo is er de kleurrijke rood wit blauwe sally light foot krab die mooi afsteekt tegen de zwarte lava.
Onze boottrip met de Aida Maria is op 10 oktober voorbij en we vertrekken met een snelle lancha via Santa Cruz naar het meest westelijke bewoonde eiland Isabella.
Dit eiland heeft nog een actieve vulkaan en beweegt per jaar 4,5 cm in zuidoostelijke richting.
Met de snelle volgepakte lancha cally scheuren we over het water.Een motor heeft het al begeven. We klappen met 20 knopen snelheid over hoge golven, het water spat hoog op er wordt links en rechts om ons heen flink gekotst. Zeewater komt door het kierende luik en andere gaten naar binnen. De baggage in het vooronder raakt doorweekt Nog een motor begeeft het. We protesteren en willen terug. De bemanning sluit de deur van het vooronder opdat we het water niet meer kunnen zien.
Zwemvesten worden aangesnoerd dat is onze enige zekerheid in deze wilde koude zee vol haaien. vreselijk!!!!!
We komen aan na 3 uur ellende , maar we leven nog alles is nat.
Ons huisje in Isabella is top en mooie houten ecolodge met uitkijktoren en een hartelijke ontvangst door Manany.
WWW.galapagos-ecolodge.
We hebben crossbikes ter beschikking waar we een mooie tocht mee maken langs het zuiderlijke strand met mooie playas veel leguanen, schildpadden en de muro de las lagrimas met een prachtige mirador.
De vulkaan chico heeft een krater met tien kilometer doorsnee, pik zwart en warm, de vulkaan is nog aktief indrukwekkend; we lopen drie uur lang door een spectakulair
maanlandschap hier is de aarde opengebarsten, de laatste keer in 2005. We gluren door een van de kieren naar het binnenste van de aarde.
Het landschap is vol scheuren en gaten ruig en ruw. Alleen cactussen kunnen hier tussen de zwarte rotsen groeien.
Ton zwemt met een zeeleeuw in de baai van de parels.
Op een mooie trip snorkelen we met grote schildpadden en een pijlstaartrog en we zien witpunt haaien.
Zeven flamingos in formatie vliegen laag over het strand vlak boven ons hoofd.
Samen met Manany en Wilson gaan we de hoogvlakten op hun ruige landgoed bekijken en genieten van de wandeling met prachtige uitzichten.
Een boottocht naar Los Tuneles Lavagrot in de zee in de zuidkust van Isabella biedt bijzonder gevormde lava rotsformaties, bruggen van zwarte lava, cactussen, zeeschildpadden en een zeer relaxte zeeleeuw drijvend op zijn rug met zedig gekruiste voorvlerken een yoga voorbeeld van volledige ontspanning.
Onderwater met Pollo de bootsman vinden we een zeepaadje en zwemmen we naast roggen,5 grote witpunthaaien en enorme zeeschildpadden.
woensdag 28 september 2011
Half september tot oktober
Ecuador: Quito-Cotopaxi-Quilotola-Tigua-Banos-Alausi Nariz del Diablo en Cuenca.
We gaan naar de Cotopaxi vulkaan, de hoogste van de wereld meer dan 6000 meter.
Met een 4wheel drive hobbelen we 2 uur lang door de Andes,steile hellingen met veel landbouw, zelfs op bijna verticale hellingen.
De wandeling bij onze hacienda samen met Siga onze perro =hond gaat langs een helling met veel bloemen die we nog nooit eerder hebben gezien en biedt uteindelijk uitzicht op de vulkaan met haar besneeuwde top en is ook nog spannend omdat de stieren in de wei interesse tonen voor de rode broek van Toos.
Sávonds gezellig bij het haardvuur met een Amerikaanse bergbeklimmer en twee Nederlanders wordt o.a. het dualisme nader beschouwd en genieten we van deze ontmoeting en de volgende dag klimmen we op de Cotopaxi, vanaf 4.500 meter omhoog tot 4.897 meter naar de refugio.
Dat is pittig, korte stapjes en weer uithijgen. Zo hoog zijn we nog nooit in ons leven geweest.Letterlijk en figuurlijk adembenemend.We spotten een lobo= vos.
Het Andes gebergte doorkruisen we nu over zandwegen,nemen haarspelbochten en we gaan dwars door ondiepe rivieren met Guillermo onze chauffeur.
Bij een lagune zien we een condor van heel dichtbij.Even later bezoeken we het groene kratermeer Quilotola en we dalen te voet af, prachtige vergezichten het is echt heel stijl.
Omhoog gaan we met een caballo = paard dat met veel uithijgpauzes zich omhoog worstelt.
We lunchen met 3 man voor totaal 6 dollaren na een spectaculaire rit door caynons brengen we de nacht door op ee boerderij waar Ton een koe leert melken en een ritje maakt op een lama.
In Banos nemen we rust en genieten van een massage.
De volgende ochtend om 07.00 uur zitten we met de lokale bevolking in een heet geneeskrachtig thermenbad vernoemd naar de maagd del Bano, lekker warm ontbijt en in de volle bus naar Alausi.Indianenvrouwen met hoedjes en felrode rokken en daarbovenzachtgron en hardblauw stappen in.
In de bus gebeurt van alles verkopersbieden hun waar aan, geloof wordt verkondigd en er wordt meegezongen op de muziek.We gaan naar Alausi om daar met de trein van een bijzondere rit te genieten nl. een treinreis met de beroemde zigzag achterwaarts,( de enige in de wereld),dit om een scherpe bocht en ruim 5% hoogteverschil te kunnen nemen.
Ingapirca de Inca ruines.
De ovale zonnentempel en ook het gezicht cara van de Inca, in de rots is hier bijzonder. We eten heerlijk forel in een te koude hacienda.
In Cuenca ontmoeten we weer Klaus en Nina van wie de rugzak is opengesneden tijdens een busrit; ipod en camera zijn foetsie.
In het museum zien we dat door de Canari indianen mensenhoofden van verslagen vijanden werden gekookt en dat vervolgens het gekrompen hoofd als amulet om de nek werd gedragen om de kracht van de vijand toe te eigenen. Dit is nu per wet verboden zo staat aangegeven.
Cuenca is een vriendelijke stad met veel kerken, drukke markten en een interessante fabriek waar de beroemde Panama hoed wordt gemaakt, het is eerst handwerk van stengen van palmbladeren waarna de vorm en kleur in de fabriek wordt aangebracht.
.
.
.
We gaan naar de Cotopaxi vulkaan, de hoogste van de wereld meer dan 6000 meter.
Met een 4wheel drive hobbelen we 2 uur lang door de Andes,steile hellingen met veel landbouw, zelfs op bijna verticale hellingen.
De wandeling bij onze hacienda samen met Siga onze perro =hond gaat langs een helling met veel bloemen die we nog nooit eerder hebben gezien en biedt uteindelijk uitzicht op de vulkaan met haar besneeuwde top en is ook nog spannend omdat de stieren in de wei interesse tonen voor de rode broek van Toos.
Sávonds gezellig bij het haardvuur met een Amerikaanse bergbeklimmer en twee Nederlanders wordt o.a. het dualisme nader beschouwd en genieten we van deze ontmoeting en de volgende dag klimmen we op de Cotopaxi, vanaf 4.500 meter omhoog tot 4.897 meter naar de refugio.
Dat is pittig, korte stapjes en weer uithijgen. Zo hoog zijn we nog nooit in ons leven geweest.Letterlijk en figuurlijk adembenemend.We spotten een lobo= vos.
Het Andes gebergte doorkruisen we nu over zandwegen,nemen haarspelbochten en we gaan dwars door ondiepe rivieren met Guillermo onze chauffeur.
Bij een lagune zien we een condor van heel dichtbij.Even later bezoeken we het groene kratermeer Quilotola en we dalen te voet af, prachtige vergezichten het is echt heel stijl.
Omhoog gaan we met een caballo = paard dat met veel uithijgpauzes zich omhoog worstelt.
We lunchen met 3 man voor totaal 6 dollaren na een spectaculaire rit door caynons brengen we de nacht door op ee boerderij waar Ton een koe leert melken en een ritje maakt op een lama.
In Banos nemen we rust en genieten van een massage.
De volgende ochtend om 07.00 uur zitten we met de lokale bevolking in een heet geneeskrachtig thermenbad vernoemd naar de maagd del Bano, lekker warm ontbijt en in de volle bus naar Alausi.Indianenvrouwen met hoedjes en felrode rokken en daarbovenzachtgron en hardblauw stappen in.
In de bus gebeurt van alles verkopersbieden hun waar aan, geloof wordt verkondigd en er wordt meegezongen op de muziek.We gaan naar Alausi om daar met de trein van een bijzondere rit te genieten nl. een treinreis met de beroemde zigzag achterwaarts,( de enige in de wereld),dit om een scherpe bocht en ruim 5% hoogteverschil te kunnen nemen.
Ingapirca de Inca ruines.
De ovale zonnentempel en ook het gezicht cara van de Inca, in de rots is hier bijzonder. We eten heerlijk forel in een te koude hacienda.
In Cuenca ontmoeten we weer Klaus en Nina van wie de rugzak is opengesneden tijdens een busrit; ipod en camera zijn foetsie.
In het museum zien we dat door de Canari indianen mensenhoofden van verslagen vijanden werden gekookt en dat vervolgens het gekrompen hoofd als amulet om de nek werd gedragen om de kracht van de vijand toe te eigenen. Dit is nu per wet verboden zo staat aangegeven.
Cuenca is een vriendelijke stad met veel kerken, drukke markten en een interessante fabriek waar de beroemde Panama hoed wordt gemaakt, het is eerst handwerk van stengen van palmbladeren waarna de vorm en kleur in de fabriek wordt aangebracht.
.
.
.
zaterdag 17 september 2011
Reis september 2011 Panama en Ecuador
4 september komen we aan in Quito, de hoofdstad van Ecuador hoog in de bergen op 2.800 meter.Dat is even wennen, het hoogteverschil en 10 graden kouder dan Panama.
S morgens Spaanse school en middags de stad in, we wonen bij een gastgezin.
De eerste lesdag had al meteen een hilarisch moment nl.toen la profesora aan Antonio ( Ton) vroeg "cuantos anos tienes"?? = hoe oud ben je?? En toen Ton antwoordde dat hij VANDAAG 64 jaar is geworden ** schrok Toos zich een hoedje,voor het eerst in haar leven was ze zijn verjaardag totaal vergeten.
Onvoorstelbaar veel zwaar bewapende politieagenten en soldaten zijn hier actief in de stad. Bij elke bushalte staan wel 3 zwaarbewapende mannen.3000 politiemannen staan in deze stad op straat.Om ons huis binnen te komen moeten we 3 grote honden en 4 deuren met sloten voorbij.Avonds gaan we voorlopig de deur niet uit.
Otavalo Samen met onze gids andere studenten gaan we naar Otavalo hoog in het Andes gebergte, een 2 uur durende trip in een overvolle , luidruchtige, roetspuwende autobus. Otavalo was 2300 jaar geleden al een nederzetting.
De indianenstam Cacicagos die later door de Inca's is verdreven was hier gevestigd.
Kleding maken van de wol van schaap,lama en alpaca is hier al eeuwenlang hoogstaande kunst.De grote artisanenmarkt is kleurrijk,veel klederdrachten, hoedjes en baby's in doek op de rug.
El mitad del Munde LATITUDE 00.00.00
Met onze gastvrouw Layla en Maricella gaan we naar de evenaar. We lopen over de ceintuur van de aarde,de aarde draait hier met een snelheid van (40.000km omtrek /24 uur) = 1.670 km per uur, ruim 600 km sneller dan in Nederland.Ons gewicht is hier 1 kg mnder dan in Nederland.
We doen het experiment met het badwater.En ja hoor Precies op de evenaar loopt het water recht naar beneden zonder te draaien,geen afwijking naar links of rechts; daarna gaan we 2 stappen naar het noorden en het water kolkt weg tegen de klok in linksom dus,we doen 4 stappen in zuidelijke richting en het water draait rechtsom met de klok mee. Het Coriolis effect aanschouwd.
Op 12 september bezoeken we de jezuitenkerk Compania de Jesus.Deze in barokke stijl gebouwde kerk is binnenin eenelal goud.Er is 7.000 kg bladgoud verwerkt in altaren en galerijen, zo wordt beweerd.
13 september gaan wemet de teleferique naar 4200 meter hoogte.
Hier is een schitterend uitzicht op de stad Quito beneden (op 2.800 meter).
We redden ons al aardig met het Spaans en we genieten in het museum Casa de Albado van pre-Colombiaanse kunst die niet chronologisch maar filosofisch geordend is, tw. in een onderwereld, een wereld waarin we leven en een bovenwereld met als verbindende figuur de shamaan. Spirituele kunst met een enthouisiaste gids in helder Spaans zorgden voor een heerlijke dag.
S morgens Spaanse school en middags de stad in, we wonen bij een gastgezin.
De eerste lesdag had al meteen een hilarisch moment nl.toen la profesora aan Antonio ( Ton) vroeg "cuantos anos tienes"?? = hoe oud ben je?? En toen Ton antwoordde dat hij VANDAAG 64 jaar is geworden ** schrok Toos zich een hoedje,voor het eerst in haar leven was ze zijn verjaardag totaal vergeten.
Onvoorstelbaar veel zwaar bewapende politieagenten en soldaten zijn hier actief in de stad. Bij elke bushalte staan wel 3 zwaarbewapende mannen.3000 politiemannen staan in deze stad op straat.Om ons huis binnen te komen moeten we 3 grote honden en 4 deuren met sloten voorbij.Avonds gaan we voorlopig de deur niet uit.
Otavalo Samen met onze gids andere studenten gaan we naar Otavalo hoog in het Andes gebergte, een 2 uur durende trip in een overvolle , luidruchtige, roetspuwende autobus. Otavalo was 2300 jaar geleden al een nederzetting.
De indianenstam Cacicagos die later door de Inca's is verdreven was hier gevestigd.
Kleding maken van de wol van schaap,lama en alpaca is hier al eeuwenlang hoogstaande kunst.De grote artisanenmarkt is kleurrijk,veel klederdrachten, hoedjes en baby's in doek op de rug.
El mitad del Munde LATITUDE 00.00.00
Met onze gastvrouw Layla en Maricella gaan we naar de evenaar. We lopen over de ceintuur van de aarde,de aarde draait hier met een snelheid van (40.000km omtrek /24 uur) = 1.670 km per uur, ruim 600 km sneller dan in Nederland.Ons gewicht is hier 1 kg mnder dan in Nederland.
We doen het experiment met het badwater.En ja hoor Precies op de evenaar loopt het water recht naar beneden zonder te draaien,geen afwijking naar links of rechts; daarna gaan we 2 stappen naar het noorden en het water kolkt weg tegen de klok in linksom dus,we doen 4 stappen in zuidelijke richting en het water draait rechtsom met de klok mee. Het Coriolis effect aanschouwd.
Op 12 september bezoeken we de jezuitenkerk Compania de Jesus.Deze in barokke stijl gebouwde kerk is binnenin eenelal goud.Er is 7.000 kg bladgoud verwerkt in altaren en galerijen, zo wordt beweerd.
13 september gaan wemet de teleferique naar 4200 meter hoogte.
Hier is een schitterend uitzicht op de stad Quito beneden (op 2.800 meter).
We redden ons al aardig met het Spaans en we genieten in het museum Casa de Albado van pre-Colombiaanse kunst die niet chronologisch maar filosofisch geordend is, tw. in een onderwereld, een wereld waarin we leven en een bovenwereld met als verbindende figuur de shamaan. Spirituele kunst met een enthouisiaste gids in helder Spaans zorgden voor een heerlijke dag.
zaterdag 27 augustus 2011
augustus 2011
We zij even in Nederland
Lieke heeft haar Master of Laws gehaald
Dat hebben we fijn met zijn allen gevierd !!
31 augustus weer op het vliegtuig
In september zitten we in Equador
oktober op de Galapagos
en november in Peru
Lieke heeft haar Master of Laws gehaald
Dat hebben we fijn met zijn allen gevierd !!
31 augustus weer op het vliegtuig
In september zitten we in Equador
oktober op de Galapagos
en november in Peru
dinsdag 12 juli 2011
15 juni tot 9 juli Bocas del Torro Panama
Verslag van 15 juni tot 9juli
We varen naar Boco del Torro een archipel vlakbij de grens met Costa Rica met z’n 200 eilandjes, de afstand is 200 km.
Onderweg hebben we weinig wind en wel stroom tegen. We gaan maar 3,5 knoop. Het is 21 juni , onze trouwdag en er komen veel dolfijnen meezwemmen.
Later in een pikdonkere nacht komt er iets tegen de boot we zetten de motor in zijn vrij loop en Ton duikt met zaklamp in het water gelukkig niets bijzonders te zien, vast een tak geweest. We kunnen weer door. Om ons heen zien we veel lichtflitsen van onweer.
De volgende dag gaan we voor anker bij het eiland Escudo de Veraguas omdat we ander in het donker Boca del Torro binnen moeten varen en dat moet wel met daglicht gebeuren vanwege de riffen.
De volgende dag gaan we zeilend naar het isla Colon/ Bocas del Torro.
Daar gaan we voor anker vlak bij de Boot Baros van Hans (NL) en Linda (BE) die ons geholpen hebben toen Toos naar Panama ging voor haar voet.
De volgende dag doen we meteen mee aan een super wandeling in een botanische jungle tuin. Die een Engelse mevrouw in 13 jaar heeft bewerkt en aangelegd op 11.000 hectare grond. Na afloop drinken we kokosmelk en limogras thee.
Boca del Torro word bewoond door een culturele mix van Indianen, Panamezen Jamaicanen en wat Gringos. Wat wel eens wrijving geeft.
Bocas Town is een levendig stadje en al op de eerste dag horen we onze namen roepen. Vincent een vriend van Wouter ook wel Goes genoemd woont en werkt hier ( samen met zijn vriendin Karien als manager van de Spaanse school) hij heeft ons herkend op straat. Wat een leuke verrassing!!
Ze komen later gezellig bij ons aan boord BBQ’en.
We maken prachtige fietstochten langs schitterende stranden zien de steile surfgolven breken. Het strand Bluff is berucht voor zijn steile golven die botten en boarden breken.
Er zijn hier heel bijzondere kikkers ,we zien de rana verde en de gespikkelde rana rojo een piepkleine kikkertje.
Wanneer we met de dingy een eilandje willen bezoeken schrikken we een beetje van de vele riffen die hier zijn links en rechts witte schuimkoppen.
Dank zij de pilot van Bauhaus en Hans en Linda, die geven ons wat tips hoe te varen en wat te doen, gaan we tussen de vele riffen door. Heel spannend.
We bezoeken een cacao plantage en annex chocoladefabriek ( chocola is niet te eten , is meer voor de cocina).Er zijn 5 soorten cacao bomen, die speciaal in deze omgeving konden groeien. Deze mensen weten ook veel over de planten te vertellen er was ook een wandelende boom die zich alleen verplaatst als hij niet voldoende licht krijgt.
In dit deel van Boca’s hebben de Indianen geen speciale rechten en zijn er veel buitenlanders die grond hebben gekocht. Hier kom je bordjes “private property “tegen terwijl in Kuna Yala slechts een enkel bordje staat nl:“ Do not take coconut ”
Als we daarna naar de overkant van de dolfijn baai varen, ontmoeten we Nederlanders die met hun kano aan varen zijn.
De volgende dag heeft Ton een ontmoeting met een klein ratje die met zijn staart over zijn voet loopt in de boot.
Het ratje probeert in de hoek onder de navigatie tafel een plek te vinden, hier kunnen we hem vangen met een handdoek en overboord zetten, waar hij zeker wel 10 minuten bezig is om aan boord terug te komen en als hij heel rap over de anker ketting naar boven klautert geeft Ton hem een flinke dreun met een emmer en dan geeft hij het op en zwemt weg. We zijn opgelucht.
We bezoeken nog twee mooie strand eilanden onbewoond maar wel met veel eieren van de schildpadden.
Dan varen we door naar het schier eiland de Blaufield Lagune, genoemd naar een Nederlandse piraat uit de17de eeuw Dit gebied is van de Ngobe Indianen.
Met de gids ‘Archimedes” maken we een enorme wandeling naar Cusaspin een Indianendorp. En langs het strand van de oceaan met zijn hoge surf golven.
Op onze ankerplek komen er veel Indianen met kano’s langs ,we geven op verzoek zelfs Engelse les aan heel leergierige Indianen kinderen ( Ewoud en Marleen). Hadden een leuke opdracht van school gekregen. Heel gezellig. Dan ben jij als boot het gebeuren van het dorp. Meer is er niet.
Al onze potloden (met Amnesty reklame) en schriften en pennen raken we hier kwijt.
Wij leren Ngobe taal bv “ Notoro Digo” “Ti toi moi” = buenas dias en te amo.
Ook worden we flink in de maling genomen een oude man met een pet komt geld innen voor het natuur gebied en voor het aan land komen.
Als we bij de buren verifiëren of zij dat ook betaald hebben horen we dat dit niet klopt.
Ha, Ha!!!
Deze indianen leven nog heel eenvoudig hebben meestal geen werk dan alleen het landje kosgrondje voor eten; ze zijn gewoon westers gekleed en de schoolkinderen dragen uniformen.
Hun huizen zijn van hout en staan op palen.
Terug in Isla Colon voor onze zarpa horen via het circuit van de marifoon een leuk historisch verhaal over Franse buccaneers.
Die waren hier zo losgeslagen dat er door Frankrijk een gouverneur gestuurd werd om orde te scheppen.. Hij kwam tot de conclusie dat deze 400 gasten alleen te temmen zouden zijn door ze in chains te slaan. En deze gouverneur vond een creatieve oplossing om ze aan de ketting te leggen.
Hij verzocht de Franse regering 400 vrouwen te sturen met als enige eis ‘dat “ ze in staat zouden moeten zijn om te kunnen blozen”
De mannen zouden op hun beurt nooit naar het verleden van deze dames informeren.
Deze oplossing werkte perfect, de wilden werden tam, criminaliteit en geweld verdween en er ontstond een welvarende en vreedzame gemeenschap.
Zo”n lijntje over de marifoon is soms zeer vermakelijk en handig je kunt je aan melden maar ook je vragen stellen. Er komt altijd een weerbericht op dat overigens steevast aangeeft dat er weer geen wind is.
We hebben de zarpa (vertrekdocument) geregeld en we vertrekken zaterdag 9 juli naar Colon.
Dan gaan we langs Vincent om nog even gedag te zeggen,
Hij vertelt ons dat ze in conflict zijn met de eigenares van de school en dat ze per direct op willen stappen om met ons mee te varen naar Colon.
We spreken af dat we s’avonds nog even langs komen om te kijken hoe we het zullen doen.
Als we langs komen hebben we hele leuke gesprekken met de leerlingen van deze school en we doen het in Spaans heel grappig.
We spreken met Vincent en Karien af dat ze zaterdag om 4 uur bij de dinghy steiger staan om op gehaald te worden.
Wij doen de boodschappen en we vertrekken die dag zo gauw ze aan boord zijn.
Er staat niet voldoende wind maar we kunnen wel motorsailen.
Er staat veel deining zowel Karien als Vincent zijn zeeziek.
Hun eten verdwijnt even later in de zee.
Er is veel onweer en als Toos met Vincent samen de wacht draaien van 12 tot 4uur.
Gaan ze dwars door een onweersbui.
Vincent kotst weer eens en realiseert zich dat als de bliksem inslaat hij op het alminium is en alles nat is hij zijn maag aan het leeg gooien is ups ups.
Als hij aan Toos vraagt hoe veel afstand een bliksem moet hebben voor hij naar het hoogste punt grijpt inplaats van de zee wordt hij direct afgekapt omdat Toos dit niet wil weten op dit moment.
We zijn goed door de bui gekomen en als het weer dag is kunnen we zelfs een stukje zeilen.
De terugreis is veel sneller gegaan omdat we de stroom en wind mee hadden.
Als we in de Sherman Bay marina in Colon aankomen en we vertellen waar we vandaan horen we dat er bij een catamaran de bliksem is ingeslagen.
We gaan de boot nu klaar maken om haar op de wal te zetten.
We varen naar Boco del Torro een archipel vlakbij de grens met Costa Rica met z’n 200 eilandjes, de afstand is 200 km.
Onderweg hebben we weinig wind en wel stroom tegen. We gaan maar 3,5 knoop. Het is 21 juni , onze trouwdag en er komen veel dolfijnen meezwemmen.
Later in een pikdonkere nacht komt er iets tegen de boot we zetten de motor in zijn vrij loop en Ton duikt met zaklamp in het water gelukkig niets bijzonders te zien, vast een tak geweest. We kunnen weer door. Om ons heen zien we veel lichtflitsen van onweer.
De volgende dag gaan we voor anker bij het eiland Escudo de Veraguas omdat we ander in het donker Boca del Torro binnen moeten varen en dat moet wel met daglicht gebeuren vanwege de riffen.
De volgende dag gaan we zeilend naar het isla Colon/ Bocas del Torro.
Daar gaan we voor anker vlak bij de Boot Baros van Hans (NL) en Linda (BE) die ons geholpen hebben toen Toos naar Panama ging voor haar voet.
De volgende dag doen we meteen mee aan een super wandeling in een botanische jungle tuin. Die een Engelse mevrouw in 13 jaar heeft bewerkt en aangelegd op 11.000 hectare grond. Na afloop drinken we kokosmelk en limogras thee.
Boca del Torro word bewoond door een culturele mix van Indianen, Panamezen Jamaicanen en wat Gringos. Wat wel eens wrijving geeft.
Bocas Town is een levendig stadje en al op de eerste dag horen we onze namen roepen. Vincent een vriend van Wouter ook wel Goes genoemd woont en werkt hier ( samen met zijn vriendin Karien als manager van de Spaanse school) hij heeft ons herkend op straat. Wat een leuke verrassing!!
Ze komen later gezellig bij ons aan boord BBQ’en.
We maken prachtige fietstochten langs schitterende stranden zien de steile surfgolven breken. Het strand Bluff is berucht voor zijn steile golven die botten en boarden breken.
Er zijn hier heel bijzondere kikkers ,we zien de rana verde en de gespikkelde rana rojo een piepkleine kikkertje.
Wanneer we met de dingy een eilandje willen bezoeken schrikken we een beetje van de vele riffen die hier zijn links en rechts witte schuimkoppen.
Dank zij de pilot van Bauhaus en Hans en Linda, die geven ons wat tips hoe te varen en wat te doen, gaan we tussen de vele riffen door. Heel spannend.
We bezoeken een cacao plantage en annex chocoladefabriek ( chocola is niet te eten , is meer voor de cocina).Er zijn 5 soorten cacao bomen, die speciaal in deze omgeving konden groeien. Deze mensen weten ook veel over de planten te vertellen er was ook een wandelende boom die zich alleen verplaatst als hij niet voldoende licht krijgt.
In dit deel van Boca’s hebben de Indianen geen speciale rechten en zijn er veel buitenlanders die grond hebben gekocht. Hier kom je bordjes “private property “tegen terwijl in Kuna Yala slechts een enkel bordje staat nl:“ Do not take coconut ”
Als we daarna naar de overkant van de dolfijn baai varen, ontmoeten we Nederlanders die met hun kano aan varen zijn.
De volgende dag heeft Ton een ontmoeting met een klein ratje die met zijn staart over zijn voet loopt in de boot.
Het ratje probeert in de hoek onder de navigatie tafel een plek te vinden, hier kunnen we hem vangen met een handdoek en overboord zetten, waar hij zeker wel 10 minuten bezig is om aan boord terug te komen en als hij heel rap over de anker ketting naar boven klautert geeft Ton hem een flinke dreun met een emmer en dan geeft hij het op en zwemt weg. We zijn opgelucht.
We bezoeken nog twee mooie strand eilanden onbewoond maar wel met veel eieren van de schildpadden.
Dan varen we door naar het schier eiland de Blaufield Lagune, genoemd naar een Nederlandse piraat uit de17de eeuw Dit gebied is van de Ngobe Indianen.
Met de gids ‘Archimedes” maken we een enorme wandeling naar Cusaspin een Indianendorp. En langs het strand van de oceaan met zijn hoge surf golven.
Op onze ankerplek komen er veel Indianen met kano’s langs ,we geven op verzoek zelfs Engelse les aan heel leergierige Indianen kinderen ( Ewoud en Marleen). Hadden een leuke opdracht van school gekregen. Heel gezellig. Dan ben jij als boot het gebeuren van het dorp. Meer is er niet.
Al onze potloden (met Amnesty reklame) en schriften en pennen raken we hier kwijt.
Wij leren Ngobe taal bv “ Notoro Digo” “Ti toi moi” = buenas dias en te amo.
Ook worden we flink in de maling genomen een oude man met een pet komt geld innen voor het natuur gebied en voor het aan land komen.
Als we bij de buren verifiëren of zij dat ook betaald hebben horen we dat dit niet klopt.
Ha, Ha!!!
Deze indianen leven nog heel eenvoudig hebben meestal geen werk dan alleen het landje kosgrondje voor eten; ze zijn gewoon westers gekleed en de schoolkinderen dragen uniformen.
Hun huizen zijn van hout en staan op palen.
Terug in Isla Colon voor onze zarpa horen via het circuit van de marifoon een leuk historisch verhaal over Franse buccaneers.
Die waren hier zo losgeslagen dat er door Frankrijk een gouverneur gestuurd werd om orde te scheppen.. Hij kwam tot de conclusie dat deze 400 gasten alleen te temmen zouden zijn door ze in chains te slaan. En deze gouverneur vond een creatieve oplossing om ze aan de ketting te leggen.
Hij verzocht de Franse regering 400 vrouwen te sturen met als enige eis ‘dat “ ze in staat zouden moeten zijn om te kunnen blozen”
De mannen zouden op hun beurt nooit naar het verleden van deze dames informeren.
Deze oplossing werkte perfect, de wilden werden tam, criminaliteit en geweld verdween en er ontstond een welvarende en vreedzame gemeenschap.
Zo”n lijntje over de marifoon is soms zeer vermakelijk en handig je kunt je aan melden maar ook je vragen stellen. Er komt altijd een weerbericht op dat overigens steevast aangeeft dat er weer geen wind is.
We hebben de zarpa (vertrekdocument) geregeld en we vertrekken zaterdag 9 juli naar Colon.
Dan gaan we langs Vincent om nog even gedag te zeggen,
Hij vertelt ons dat ze in conflict zijn met de eigenares van de school en dat ze per direct op willen stappen om met ons mee te varen naar Colon.
We spreken af dat we s’avonds nog even langs komen om te kijken hoe we het zullen doen.
Als we langs komen hebben we hele leuke gesprekken met de leerlingen van deze school en we doen het in Spaans heel grappig.
We spreken met Vincent en Karien af dat ze zaterdag om 4 uur bij de dinghy steiger staan om op gehaald te worden.
Wij doen de boodschappen en we vertrekken die dag zo gauw ze aan boord zijn.
Er staat niet voldoende wind maar we kunnen wel motorsailen.
Er staat veel deining zowel Karien als Vincent zijn zeeziek.
Hun eten verdwijnt even later in de zee.
Er is veel onweer en als Toos met Vincent samen de wacht draaien van 12 tot 4uur.
Gaan ze dwars door een onweersbui.
Vincent kotst weer eens en realiseert zich dat als de bliksem inslaat hij op het alminium is en alles nat is hij zijn maag aan het leeg gooien is ups ups.
Als hij aan Toos vraagt hoe veel afstand een bliksem moet hebben voor hij naar het hoogste punt grijpt inplaats van de zee wordt hij direct afgekapt omdat Toos dit niet wil weten op dit moment.
We zijn goed door de bui gekomen en als het weer dag is kunnen we zelfs een stukje zeilen.
De terugreis is veel sneller gegaan omdat we de stroom en wind mee hadden.
Als we in de Sherman Bay marina in Colon aankomen en we vertellen waar we vandaan horen we dat er bij een catamaran de bliksem is ingeslagen.
We gaan de boot nu klaar maken om haar op de wal te zetten.
donderdag 7 juli 2011
Eind mei tot 15 juni
Eindelijk weer naar de San Blas / Kuna Yala ,het Kuna indianengebied
Met kleine palmboomeilandjes , atollen en aan de kust een ondoordringbaar oerwoud heel aardige mensen met een gemiddelde lengte van 1,50 meter die onverstoorbaar hun eigen cultuur beschermen tegen allerlei commerciële invloeden. Soms wel heel lastig want als er dan een winkeltje of eethuisje is weet je nooit wanneer ze zin hebben om het open te doen.
Een paar jaar geleden was de kokosnoot hier nog wettig ruilmiddel nu doen ze ruilen met dollars
Via Portobello zeilen we met een mooi windje en zijn net voor donker in Kuna Laya waar we diverse plekken bezoeken.
Holandes Cays. Een atol waar we voor anker gaan met helder water, schildpadden om de boot en prachtige grote gespikkelde manta ( rog) van meer dan 2 meter vleugelspanwijdte en een enorme staart . Hij heeft een grote kop met hondenogen en die keken Ton even heel doordringend aan. Best heftig zo’n ontmoeting.
BBQ eiland Mooie plek tussen koraal en eilandjes met wuivende palmen en een paar bewoners, veel kleuren in het water
Green Island, visserszeilkano’s , regen , barracuda en kindpiraten met waterpistolen
Dit zijn echte paradijsjes
Rio Diablo Nargana en Corazon de Jesus , deze eilanden zijn door een brug met elkaar verbonden en er is hier zelfs een elektriciteit centrale. De Kuna tradities zijn hier aan het tanen toch lopen er nog steeds vrouwen in klederdracht, verder is het leven hier niet veel anders als op de andere eilanden. De ingang van de rivier Diablo was te ondiep voor onze dinghy om verderop de rivier op te gaan.
Via Rio Sidra waar het stevig plensde van de regen komen we in Isla Maquina hier kopen we mola’s (wens Toos) te duur (schuld van Ton) maar wel heel mooi .
Gemaakt door Vincencio.
Maquina is een mooie authentieke dorp waar we een goede rondleiding van een grote indiaan kregen ,maar naast Toos echter wat schriel.
Op weg naar een volgend eiland horen we een ratelend geluid, wat blijkt, de dynamo-ophanging is afgebroken, het zoveelste “motorprobleem!” door wat touwen te spannen aan de dynamosteun kunnen we zachtjes doormotoren maar Porvenir.
Zo gauw we gaan ankeren komen er vreemde geluiden uit de motor omdat het toerental wijzigt.
Toos heeft nog nooit zo snel het anker er in gegooid en de motor gaat direct uit zonder achteruit te varen.
De steun is gebroken en We kunnen nu niet doorgaan naar Colon dat was gepland voor controle van Toos haar voet en bloedtesten.
Toos gaat nu alleen naar Panamacity, eerst met bootje naar Carti en dan door de jungle met een 4 wheeldrive truck .De weg is goed, alleen is de weg niet om de heuvels gelegd maar er overheen een soort achtbaan.
In Pamama is de uitslag van bloedcontrole goed. De voet is genezen maar Toos moet nog twee controles krijgen, over drie maanden en een half jaar.
Het lukt ook om verschillende nood V-snaren te kopen die de waterpomp moet aandrijven. Zonder dynamo is geen probleem maar de waterpomp moet wel draaien.
Ton maakt een noodreparatie waar we mee varen tot Puerto Linda waar Guido van hostel Wunderbar, een Duitse monteur het laswerk kan doen.
We hebben lekker gezeild naar Linton en de noodreparatie hield zich goed.
In Linton baai kunnen we goed voor anker en nadat Guido de monteur is geweest weten we dat we eerst 3 dagen moeten wachten voordat hij er aan kan beginnen.
De eerste dag maken we een prachtige tocht langs riffen en varen met onze dingy door een zwart slingerend smal water door de mangrovebossen (Toos , protesteert, vindt het eng en wil terug, maar gaat toch mee en vindt het als we er safe doorheen zijn het heel super )
Dan gaan we langs de kust weer terug en komen langs mooie riffen.
Volgende dag Isla Grande bezocht mooi strand om te wandelen , huizen met vele kleuren. Ieder huis heeft zijn eigen stijl.
Hier komen de mensen uit Panama city in het weekend en vakantie.
Er is een prachtige strand met vlakbij een rif
Ook is het een gebied waar je goed kunt surfen
De dorpjes op het vaste land leven van dit toerisme.
Waar wij in Linton liggen is een Nederlander Hans die 20 jaar geleden vertrokken is uit Nederland. Hij heeft hier zijn eigen restaurant en nieuw gezin op gebouwd.
Met de bijboot kun je hier goed afmeren en bronwater tanken en ook vuilnis brengen.
Zijn maaltijd: patat,vis rijst en salade kost $ 6 en een blikje bier $ 0,70
Hij vond het heel leuk om ons te vertellen over zijn leven hier.
Ook horen we een gruwelijk waar gebeurd verhaal van een Spanjaard die vorig jaar nadat zijn eigen schip op het rif is vergaan wel 2 of meer zeilers heeft vermoord ( er is echter maar 1 lijk gevonden verzwaard met anker),hun boten en creditcards heeft ingepikt. En hij heeft het moordwapen ook nog in de handen van een ander proberen drukken om die de schuld te geven. De Spanjool zit nu gevangen maar er is angst dat hij gaat ontsnappen.
Onvoorstelbaar dat in deze vredige omgeving zoiets heeft kunnen gebeuren.
In dit plaatsje Linton worden veel zeiltochten naar Columbia en terug geregeld Je kunt er alleen komen met een vliegtuig of per boot, er is geen weg en dat willen ze ook `zo houden de Panamesen
We zijn vaak bij Guido geweest want het lassen van de motor geeft extra problemen omdat het las apparaat het begeeft en Guido naar Panama moet.
Het regent veel en hard , we vangen in een grote bui aan boord 150 liter water.
Dit zijn van die dagen waarop je het verstand op nul zet en veel klusjes gaat doen.
Want zelfs het studeren aan Spaans op de laptop is moeilijk omdat er weinig elektriciteit is en we hebben geen zon voor de zonnepanelen.
14 juni is de reparatie klaar en gaan we naar Colon om te bevoorraden ,internetten en daarna 200 mijl verder westwaarts naar Boca del Torro.
Eindelijk weer naar de San Blas / Kuna Yala ,het Kuna indianengebied
Met kleine palmboomeilandjes , atollen en aan de kust een ondoordringbaar oerwoud heel aardige mensen met een gemiddelde lengte van 1,50 meter die onverstoorbaar hun eigen cultuur beschermen tegen allerlei commerciële invloeden. Soms wel heel lastig want als er dan een winkeltje of eethuisje is weet je nooit wanneer ze zin hebben om het open te doen.
Een paar jaar geleden was de kokosnoot hier nog wettig ruilmiddel nu doen ze ruilen met dollars
Via Portobello zeilen we met een mooi windje en zijn net voor donker in Kuna Laya waar we diverse plekken bezoeken.
Holandes Cays. Een atol waar we voor anker gaan met helder water, schildpadden om de boot en prachtige grote gespikkelde manta ( rog) van meer dan 2 meter vleugelspanwijdte en een enorme staart . Hij heeft een grote kop met hondenogen en die keken Ton even heel doordringend aan. Best heftig zo’n ontmoeting.
BBQ eiland Mooie plek tussen koraal en eilandjes met wuivende palmen en een paar bewoners, veel kleuren in het water
Green Island, visserszeilkano’s , regen , barracuda en kindpiraten met waterpistolen
Dit zijn echte paradijsjes
Rio Diablo Nargana en Corazon de Jesus , deze eilanden zijn door een brug met elkaar verbonden en er is hier zelfs een elektriciteit centrale. De Kuna tradities zijn hier aan het tanen toch lopen er nog steeds vrouwen in klederdracht, verder is het leven hier niet veel anders als op de andere eilanden. De ingang van de rivier Diablo was te ondiep voor onze dinghy om verderop de rivier op te gaan.
Via Rio Sidra waar het stevig plensde van de regen komen we in Isla Maquina hier kopen we mola’s (wens Toos) te duur (schuld van Ton) maar wel heel mooi .
Gemaakt door Vincencio.
Maquina is een mooie authentieke dorp waar we een goede rondleiding van een grote indiaan kregen ,maar naast Toos echter wat schriel.
Op weg naar een volgend eiland horen we een ratelend geluid, wat blijkt, de dynamo-ophanging is afgebroken, het zoveelste “motorprobleem!” door wat touwen te spannen aan de dynamosteun kunnen we zachtjes doormotoren maar Porvenir.
Zo gauw we gaan ankeren komen er vreemde geluiden uit de motor omdat het toerental wijzigt.
Toos heeft nog nooit zo snel het anker er in gegooid en de motor gaat direct uit zonder achteruit te varen.
De steun is gebroken en We kunnen nu niet doorgaan naar Colon dat was gepland voor controle van Toos haar voet en bloedtesten.
Toos gaat nu alleen naar Panamacity, eerst met bootje naar Carti en dan door de jungle met een 4 wheeldrive truck .De weg is goed, alleen is de weg niet om de heuvels gelegd maar er overheen een soort achtbaan.
In Pamama is de uitslag van bloedcontrole goed. De voet is genezen maar Toos moet nog twee controles krijgen, over drie maanden en een half jaar.
Het lukt ook om verschillende nood V-snaren te kopen die de waterpomp moet aandrijven. Zonder dynamo is geen probleem maar de waterpomp moet wel draaien.
Ton maakt een noodreparatie waar we mee varen tot Puerto Linda waar Guido van hostel Wunderbar, een Duitse monteur het laswerk kan doen.
We hebben lekker gezeild naar Linton en de noodreparatie hield zich goed.
In Linton baai kunnen we goed voor anker en nadat Guido de monteur is geweest weten we dat we eerst 3 dagen moeten wachten voordat hij er aan kan beginnen.
De eerste dag maken we een prachtige tocht langs riffen en varen met onze dingy door een zwart slingerend smal water door de mangrovebossen (Toos , protesteert, vindt het eng en wil terug, maar gaat toch mee en vindt het als we er safe doorheen zijn het heel super )
Dan gaan we langs de kust weer terug en komen langs mooie riffen.
Volgende dag Isla Grande bezocht mooi strand om te wandelen , huizen met vele kleuren. Ieder huis heeft zijn eigen stijl.
Hier komen de mensen uit Panama city in het weekend en vakantie.
Er is een prachtige strand met vlakbij een rif
Ook is het een gebied waar je goed kunt surfen
De dorpjes op het vaste land leven van dit toerisme.
Waar wij in Linton liggen is een Nederlander Hans die 20 jaar geleden vertrokken is uit Nederland. Hij heeft hier zijn eigen restaurant en nieuw gezin op gebouwd.
Met de bijboot kun je hier goed afmeren en bronwater tanken en ook vuilnis brengen.
Zijn maaltijd: patat,vis rijst en salade kost $ 6 en een blikje bier $ 0,70
Hij vond het heel leuk om ons te vertellen over zijn leven hier.
Ook horen we een gruwelijk waar gebeurd verhaal van een Spanjaard die vorig jaar nadat zijn eigen schip op het rif is vergaan wel 2 of meer zeilers heeft vermoord ( er is echter maar 1 lijk gevonden verzwaard met anker),hun boten en creditcards heeft ingepikt. En hij heeft het moordwapen ook nog in de handen van een ander proberen drukken om die de schuld te geven. De Spanjool zit nu gevangen maar er is angst dat hij gaat ontsnappen.
Onvoorstelbaar dat in deze vredige omgeving zoiets heeft kunnen gebeuren.
In dit plaatsje Linton worden veel zeiltochten naar Columbia en terug geregeld Je kunt er alleen komen met een vliegtuig of per boot, er is geen weg en dat willen ze ook `zo houden de Panamesen
We zijn vaak bij Guido geweest want het lassen van de motor geeft extra problemen omdat het las apparaat het begeeft en Guido naar Panama moet.
Het regent veel en hard , we vangen in een grote bui aan boord 150 liter water.
Dit zijn van die dagen waarop je het verstand op nul zet en veel klusjes gaat doen.
Want zelfs het studeren aan Spaans op de laptop is moeilijk omdat er weinig elektriciteit is en we hebben geen zon voor de zonnepanelen.
14 juni is de reparatie klaar en gaan we naar Colon om te bevoorraden ,internetten en daarna 200 mijl verder westwaarts naar Boca del Torro.
vrijdag 20 mei 2011
Verslag van Toos
Met de voet gaat het goed.
Nadat we een hotel gevonden hadden moest ik nog erg wennen omdat ik toch niet vol er tegenaan kan gaan. De wond was nog niet dicht en ik had er een ontsteking bijgekregen van het infuus.
Ik moest nog rusten mocht niet heel veel doen, zeker na de controle van 21 april.
Ik voelde me wel goed maar kon niets doen.
Ton zorgde ervoor dat ik niet in de put ging zitten door samen enthousiast met de Spaanse cursus aan de slag te gaan en elke dag een uitstapje met de taxi te doen, maar dan wel zo danig dat ik niet veel moest lopen en toch iets leuk kon zien.
Eerst zijn we naar het kanaal en het museum geweest. Hier wordt uitgelegd hoe het gebouwd is. We zagen de schepen door de sluis gaan.
Er gaan 45 schepen per dag door het Panama kanaal; de tol die ze betalen is gemiddeld 54.000 dollar
De laagste tol is betaald 36 cent door een zwemmer in 1928 die er zes dagen over heeft gedaan. Het kanaal is ongeveer 80 km lang.
Men is nog steeds bezig het kanaal te verdiepen en te verbreden zodat alle grote schepen er door kunnen.
Met locomotiefjes en de motor van de schepen zelf worden de grote schepen door de sluizen geleid.
Het museum laat ook zien wat voor bijzondere en grote insecten hier zijn. Ook zijn er veel vlinders en gifkikkers fel gekleurd.
Een dagje naar de oude Spaanse stad Panama Viejo met in de verte uitzicht op de moderne metropol met wolkenkrabbers. Wat een grote tegenstelling, hier groene plaza’s en daar oprijzende nieuwe beton torens. Waardoor het toch bijzonder is om te zien.
We zien de kathedraal die mooi versierd is nu met Pasen.
We lopen langs de Pacific oceaan op een boulevard met zijn vele kraampjes.
Op het pleintje van Plaza Bolivar gaan we uit gebreid eten, een taartje tonijn.
We gaan een dagje naar de vier schier eilanden die verbonden zijn met elkaar door een lange pier Calzada de Amador.
We gaan een dagje naar een modern museum we weten helaas de naam niet meer van de schilder,maar hij schilderde mensen met een deel van een dier.
Dit geeft je een gevoel als of je het dier zelf wordt.
Ik ga naar de kapper, dit is leuk. Niet omdat je tevreden bent over hoe je geknipt wordt ,integendeel! ,maar het is wel heel grappig hoe zo’n sfeertje is.
Een personeelslid die Engels spreekt moet aan mij alles vragen wat ze zijn heel nieuwsgierig. Ondertussen zie je dat ze elkaar heel veel aan raken jong en oud.
Het vinden van een heet kompres kost ook een dag.
We hebben een hotel waar een keukentje in zit en kunnen we een eenvoudige maaltijd maken. In het hotel kijk ik veel naar CNN en het trouw gebeuren van William en Kate.
En later alles over de dood van Bin Laden.
En we doen elke dag onze Spaanse cursus.
En Ton gaat zwemmen en naar de gym ruimte om in conditie te blijven.
Een dag heb ik een dip Want ik krijg ook nog een ontsteking in mijn mond en de wond aan de voet gaat heel langzaam dicht.
Nadat we dokter Moreno bezocht hebben en hij ons gerust gesteld heeft dat het een aften is in mijn mond en dat ik gewoon naar de tandarts moet.
Ook dat de wond helmaal volgens het proces gaat en hij erg tevreden is.
4 Mei mag ik meer gaan lopen.
Morgen naar de boot.
5 mei met een taxi terug op de boot en in de marina
waar iedereen zich klaar maakt om door het kanaal te gaan.
Wel heerlijk om weer in de boot te zijn.
Hier gaan we wandelen en fietsen.
We zien nog een diertje, een sloth ,in (het Nederlands een luiaard), de boom hangen het lijkt op een aap maar ook op een beertje hij is drietenig.
We doen boodschappen met het busje van de haven. Ton maakt een afspraak dat hij meevaart met een catamaran door het kanaal omdat ze nog een iemand nodig hebben als linehandler.
We huren een auto om naar Panama city te rijden voor nog een controle.
Het wondje gaat goed maar is nog niet dicht en er komt nog steeds vuil uit
We blijven twee dagen in Panamacity.
De veertiende willen we om 5 uur s’morgens een vogeltocht maken met een gids in het gebied Gamboa. Half 5 uit bed, geen ontbijt maar…ook geen taxi, die komt niet opdagen, dan maar een van de straat opgepikt, die bluft dat hij weet waar het vogelgebeuren is ,maar hij weet het echt niet. Om 6 uur komen we ergens in een zeer afgelegen luxe ressort en niet bij onze bestemming, de taxi verdwijnt. Maar hier is het niet. Hier zijn andere vogels. Hier is geen vervoer, niks nada. Gelukkig regelt en vriendelijke VIP begeleidster ( de Panamezen zijn echt zeer behulpzaam) voor ons een busje,die hobbelend zich door zandweg ploegt in de jungle, we zien een quito en om 7 uur zijn we uiteindelijk op bestemming.
De vogeltoren is 45 meter hoog gelijk met de boomtoppen en biedt een prachtig uitzicht zoals de apen dit hebben. We zien een grote roofvogel ,vele kolibries en een bijzondere blauwe papagaai.
We hebben nog steeds de auto en als Ton terug komt van zijn reis door het Panama kanaal gaan we laat in de middag naar het fort San Lorenzo bij de ingang van de Rio Charges , in de Spaanse tijd de goudrivier.
Wat een prachtige plek en er is niemand. We zien veel gekleurde vogels en we horen de brulapen en toekans
In dit gebied is een vogel die lange hangnesten (halve meter)in de boom bouwt en daar zijn eieren in legt, dit gebeurt in groepen.
We bereiden ons voor om 20 mei te vertrekken met de boot naar de Sam Blas eilanden.
De 3 juni gaan nog een keer terug voor de controle van de wond en de antibiotica die 19 mei is gestopt 120 pillen geslikt.
Daarna gaan we naar Bocas del Torro.
We gaan niet door het panama kanaal. Het piratengebeuren bij Suez en Madagascar en de tijd zij de doorslaggevende factoren.
We leggen de boot op het droge hier in Colon in juli en wij gaan backpacken in Ecuador, Peru en de Galapogos eilanden.
Half november starten we weer met varen van Panama naar Jamaica, Cuba
Met de voet gaat het goed.
Nadat we een hotel gevonden hadden moest ik nog erg wennen omdat ik toch niet vol er tegenaan kan gaan. De wond was nog niet dicht en ik had er een ontsteking bijgekregen van het infuus.
Ik moest nog rusten mocht niet heel veel doen, zeker na de controle van 21 april.
Ik voelde me wel goed maar kon niets doen.
Ton zorgde ervoor dat ik niet in de put ging zitten door samen enthousiast met de Spaanse cursus aan de slag te gaan en elke dag een uitstapje met de taxi te doen, maar dan wel zo danig dat ik niet veel moest lopen en toch iets leuk kon zien.
Eerst zijn we naar het kanaal en het museum geweest. Hier wordt uitgelegd hoe het gebouwd is. We zagen de schepen door de sluis gaan.
Er gaan 45 schepen per dag door het Panama kanaal; de tol die ze betalen is gemiddeld 54.000 dollar
De laagste tol is betaald 36 cent door een zwemmer in 1928 die er zes dagen over heeft gedaan. Het kanaal is ongeveer 80 km lang.
Men is nog steeds bezig het kanaal te verdiepen en te verbreden zodat alle grote schepen er door kunnen.
Met locomotiefjes en de motor van de schepen zelf worden de grote schepen door de sluizen geleid.
Het museum laat ook zien wat voor bijzondere en grote insecten hier zijn. Ook zijn er veel vlinders en gifkikkers fel gekleurd.
Een dagje naar de oude Spaanse stad Panama Viejo met in de verte uitzicht op de moderne metropol met wolkenkrabbers. Wat een grote tegenstelling, hier groene plaza’s en daar oprijzende nieuwe beton torens. Waardoor het toch bijzonder is om te zien.
We zien de kathedraal die mooi versierd is nu met Pasen.
We lopen langs de Pacific oceaan op een boulevard met zijn vele kraampjes.
Op het pleintje van Plaza Bolivar gaan we uit gebreid eten, een taartje tonijn.
We gaan een dagje naar de vier schier eilanden die verbonden zijn met elkaar door een lange pier Calzada de Amador.
We gaan een dagje naar een modern museum we weten helaas de naam niet meer van de schilder,maar hij schilderde mensen met een deel van een dier.
Dit geeft je een gevoel als of je het dier zelf wordt.
Ik ga naar de kapper, dit is leuk. Niet omdat je tevreden bent over hoe je geknipt wordt ,integendeel! ,maar het is wel heel grappig hoe zo’n sfeertje is.
Een personeelslid die Engels spreekt moet aan mij alles vragen wat ze zijn heel nieuwsgierig. Ondertussen zie je dat ze elkaar heel veel aan raken jong en oud.
Het vinden van een heet kompres kost ook een dag.
We hebben een hotel waar een keukentje in zit en kunnen we een eenvoudige maaltijd maken. In het hotel kijk ik veel naar CNN en het trouw gebeuren van William en Kate.
En later alles over de dood van Bin Laden.
En we doen elke dag onze Spaanse cursus.
En Ton gaat zwemmen en naar de gym ruimte om in conditie te blijven.
Een dag heb ik een dip Want ik krijg ook nog een ontsteking in mijn mond en de wond aan de voet gaat heel langzaam dicht.
Nadat we dokter Moreno bezocht hebben en hij ons gerust gesteld heeft dat het een aften is in mijn mond en dat ik gewoon naar de tandarts moet.
Ook dat de wond helmaal volgens het proces gaat en hij erg tevreden is.
4 Mei mag ik meer gaan lopen.
Morgen naar de boot.
5 mei met een taxi terug op de boot en in de marina
waar iedereen zich klaar maakt om door het kanaal te gaan.
Wel heerlijk om weer in de boot te zijn.
Hier gaan we wandelen en fietsen.
We zien nog een diertje, een sloth ,in (het Nederlands een luiaard), de boom hangen het lijkt op een aap maar ook op een beertje hij is drietenig.
We doen boodschappen met het busje van de haven. Ton maakt een afspraak dat hij meevaart met een catamaran door het kanaal omdat ze nog een iemand nodig hebben als linehandler.
We huren een auto om naar Panama city te rijden voor nog een controle.
Het wondje gaat goed maar is nog niet dicht en er komt nog steeds vuil uit
We blijven twee dagen in Panamacity.
De veertiende willen we om 5 uur s’morgens een vogeltocht maken met een gids in het gebied Gamboa. Half 5 uit bed, geen ontbijt maar…ook geen taxi, die komt niet opdagen, dan maar een van de straat opgepikt, die bluft dat hij weet waar het vogelgebeuren is ,maar hij weet het echt niet. Om 6 uur komen we ergens in een zeer afgelegen luxe ressort en niet bij onze bestemming, de taxi verdwijnt. Maar hier is het niet. Hier zijn andere vogels. Hier is geen vervoer, niks nada. Gelukkig regelt en vriendelijke VIP begeleidster ( de Panamezen zijn echt zeer behulpzaam) voor ons een busje,die hobbelend zich door zandweg ploegt in de jungle, we zien een quito en om 7 uur zijn we uiteindelijk op bestemming.
De vogeltoren is 45 meter hoog gelijk met de boomtoppen en biedt een prachtig uitzicht zoals de apen dit hebben. We zien een grote roofvogel ,vele kolibries en een bijzondere blauwe papagaai.
We hebben nog steeds de auto en als Ton terug komt van zijn reis door het Panama kanaal gaan we laat in de middag naar het fort San Lorenzo bij de ingang van de Rio Charges , in de Spaanse tijd de goudrivier.
Wat een prachtige plek en er is niemand. We zien veel gekleurde vogels en we horen de brulapen en toekans
In dit gebied is een vogel die lange hangnesten (halve meter)in de boom bouwt en daar zijn eieren in legt, dit gebeurt in groepen.
We bereiden ons voor om 20 mei te vertrekken met de boot naar de Sam Blas eilanden.
De 3 juni gaan nog een keer terug voor de controle van de wond en de antibiotica die 19 mei is gestopt 120 pillen geslikt.
Daarna gaan we naar Bocas del Torro.
We gaan niet door het panama kanaal. Het piratengebeuren bij Suez en Madagascar en de tijd zij de doorslaggevende factoren.
We leggen de boot op het droge hier in Colon in juli en wij gaan backpacken in Ecuador, Peru en de Galapogos eilanden.
Half november starten we weer met varen van Panama naar Jamaica, Cuba
woensdag 27 april 2011
Toos " in de spijker getrapt"
Het verslag van Toos “in spijker getrapt” .
Suriname Domburg: 29 January. Hier ben ik in een spijker gestapt, achteruit er vol in met mijn blote voet omdat mijn slipper was verschoven.
In een soda bad en schoon gemaakts’avonds,maar de volgende dag voelde het niet goed en ben ik naar de locale verpleger broeder Black gegaan. Hij heeft de wond weer open gemaakt en er vuil uit gedrukt. Volgende dag zag het er goed uit en ik had geen koorts en broeder Black vond dat ik er op moest blijven lopen. Als ik koorts kreeg zou ik antibiotica moeten slikken.
Het was niet erg gemakkelijk , veertien dagen later zijn we naar Tobago / Grenada gezeild, inmiddels waren Wout en Do ook aan boord ,maar had nog steeds last van de voet; opgezwollen en pijn. Samen met Do ben ik naar een prive kliniek gegaan.
Er is uit gebreid naar gekeken ook een rontgenfoto gemaakt.
Pijnstillers mee een pil die ook moest zorgen voor minder zwelling .
Later in Curacao besluiten we alsnog om weer naar een ziekenhuis te gaan naar de EHBO. Eerst wilden ze ons weg sturen naar een huisarts ,maar ik zei; ik betaal wel, dus mocht ik blijven. Foto’s gemaakt bloed afgenomen./ Wachten,wachten,wachten//
Eindelijk de uitslag; irritatie Op dat moment begon mijn voet aan de zijkant rood te worden.>>..O daar heeft u net op gedrukt ..>>.. nee hoor het is irritatie.
Dus vroegen we uitslag van het bloed en de foto’s./ ja daar heeft u voor betaald werd er gezegd.
Maar Monique ,die arts is , zag toch op de foto iets meer en vroeg wat dat was.>.>Het bleef irritatie volgens de behandelend arts.
Ik kreeg een zwachtel om en weer pijnstillers mee.
In ieder geval nemen we een goede antibiotica mee besloot Monique want deze lui snappen niet wat op zee varen is.
Al zeilend bleek het erg moeilijk om te rusten.
Heerlijke zeil tocht gemaakt naar Aruba en de San Blas ,veel gerust dankzij zeer goede bemanning, geen pijn en geen koorts. Maar de voet bleef dik en warm.
Nadat Pieter en Monique van boord waren gegaan kregen we veel regen en we bleven rustig liggen in de Lemons Cays.
Inmiddels was er aan de zijkant van mijn voet en rode knobbel gekomen. We hebben Pieter gebeld wat te doen. Deze adviseerde geen antibiotica maar naar een goed hospitaal te gaan.
Toen hebben we besloten om naar Portobello te varen samen met de Nederlandse boot
Zeezot.
Zondag 9 maart een dag varen en daar aangekomen hoorde. we van de Belgen Hans en Linda dat ze de volgende dag naar Panama met de bus gingen en daar zou vlakbij ook een goed prive ziekenhuis zijn.Dit hadden we ook in lonely planet gelezen.
7uur weg 12 uur daar aangekomen.
We konden niet zomaar naar de EHBO en kwamen bij een soort van pedicuur terecht.
Er was ook geen dokter aanwezig.
Ik denk dat ze ons verkeerd begrepen had daar ik gewoon kon lopen.
Wij weer terug naar het balie. Na overleg mochten we dan wel naar de EHBO.
Eerst handtekeningen zetten en een voorschot van $700 betalen
Toen ze de voet hadden gezien en wij met het advies van Pieter overbrachten, dat er door een chirug naar gekeken moest worden, werd het wachten wachten wachten.// bloed afnemen//bloeddruk en temp meten./ wachten wachten. Rond een uur of vijf kwam dr Castillo.
HET WERD 10 DAGEN OPNAME ANTIBIOTICA INFUUS EN OPEREREN.
Ik was blij dat ik nog geen antibiotica had gehad dus kon dokter alles voorschrijven ik kreeg gelijk twee soorten.
Om tien uur kwam de arts Moreno een voet specialist om te vertellen dat ik geopereerd moest worden om het abces weg te halen en op kweek te zetten.
Ik werd aan het infuus gelegd voor de antibiotica en de hele nacht door kwam er iemand kijken voor de temp de pijn en de bloeddruk. Om 4uur mocht ik gaan douche en zeker niets meer eten . En ik had de dag er voor maar een maaltijd op.
Om tien uur ging ik naar de OK.
Bijzonder ervaring er wordt gezegd dat je wat krijgt om te ontspannen en
floep weg ben je. Dat voelt heerlijk.
Toen ik bij kwam was ik boos dat ik pijn had aan me voet ik. Daarin leek echt op Wouter zoals hij altijd uit zijn narcose kwam.
Terug naar de kamer heerlijk geslapen die dag en die nacht.
Arme Ton dit is niks voor hem gelukkig kon hij lekker op zoek gaan naar wat spullen voor de boot en het fototoestel.
Hij sliep gezellig bij mij op de kamer en hield contact met de mensen die over onze boot waakte, want die lag voor anker.
Er werden de dagen na de operratie een MRI scan gemaakt en een nuclear onderzoek gedaan.Nu nog wachten op de uitslag.
Na 4 dagen ging Ton terug naar de boot om deze alleen van Porto Bello naar Colon te varen .
Voor mij was het praten met de verpleging moeilijk ik kon nauwelijks duidelijk maken wat er was omdat de meeste geen Engels praten.
Dus met boekje bij de hand legde ik uit dat ik misselijk was en niet kon eten.
Alleen al bij het idee dat ik moest eten of een pil moest slikken had ik al de neiging om te kotsen.
S’middags overgegeven niets bijna wat ik had nog nauwelijks gegeten.
Is door de zuster ook niet door gegeven.
Ik voelde me machteloos en verdrietig had allerlei onderzoeken gehad om te zien of me bot was geinfecteerd en zag de bui al hangen, lag te huilen toen dr Ivan Tuella van de antibiotica kwam en me vertelde dat hij goed nieuws had.
Het bot is bijna zeker niet aan getast.
Toen ik hem vertelde hoe ik me voelde zei hij dat dat heel goed kon vanwege die ene antibiotica.
Ik bleef misselijk en Ton kwam gelukkig weer terug van de boot.
S’nachts weer overgegeven zonder dat ik wat gegeten had.
Dit werd wel genoteerd en ik kreeg een middeltje in mij infuus gespoten om daarna wel de pillen te kunnen slikken die ik nodig had.
Het heeft 3 dagen geduurd voor dat het definitief was dat ik uit het ZH weg mocht.
Ik moest nog veel rusten en met mijn been omhoog.
Dus besloten we een hotel in Panama te nemen omdat naar de boot wel drie uur reizen is met de auto.
En dan zit je verlaten in een haven ver van de bewoonde wereld.
19 April >> Verjaardag<< Hotel gevonden.
Vlakbij het ZH en voor Ton een sportzaal en zwembad.
Op 21 April terug voor controle was nog niet goed dus maandag 25 april terug ook voor de hechting deze is eruit gehaald maar de wond is nog niet dicht er zit nog vuil in en als dat er niet vanzelf uit gaat wordt het er vrijdag uit gehaald.
Inmiddels heb ik ook een onsteking aan mijn linker hand gekregen van de laatste infuus.
Deze moet ik behandelen met een warmte compres en antibiotica slik ik al.
Het is wel minder geworden maar gaat ook niet snel.
Ik ben het wachten op genezing inmiddels goed zat.
We hebben wel een cursus Spaans om aan te werken en af en toe gaan we met een taxi naar een leuk plekje hier in Panama,het kanaal de oude stad.
Vrijdag 29 april weer voor controle en zaterdag bloed nalaten kijken.
Suriname Domburg: 29 January. Hier ben ik in een spijker gestapt, achteruit er vol in met mijn blote voet omdat mijn slipper was verschoven.
In een soda bad en schoon gemaakts’avonds,maar de volgende dag voelde het niet goed en ben ik naar de locale verpleger broeder Black gegaan. Hij heeft de wond weer open gemaakt en er vuil uit gedrukt. Volgende dag zag het er goed uit en ik had geen koorts en broeder Black vond dat ik er op moest blijven lopen. Als ik koorts kreeg zou ik antibiotica moeten slikken.
Het was niet erg gemakkelijk , veertien dagen later zijn we naar Tobago / Grenada gezeild, inmiddels waren Wout en Do ook aan boord ,maar had nog steeds last van de voet; opgezwollen en pijn. Samen met Do ben ik naar een prive kliniek gegaan.
Er is uit gebreid naar gekeken ook een rontgenfoto gemaakt.
Pijnstillers mee een pil die ook moest zorgen voor minder zwelling .
Later in Curacao besluiten we alsnog om weer naar een ziekenhuis te gaan naar de EHBO. Eerst wilden ze ons weg sturen naar een huisarts ,maar ik zei; ik betaal wel, dus mocht ik blijven. Foto’s gemaakt bloed afgenomen./ Wachten,wachten,wachten//
Eindelijk de uitslag; irritatie Op dat moment begon mijn voet aan de zijkant rood te worden.>>..O daar heeft u net op gedrukt ..>>.. nee hoor het is irritatie.
Dus vroegen we uitslag van het bloed en de foto’s./ ja daar heeft u voor betaald werd er gezegd.
Maar Monique ,die arts is , zag toch op de foto iets meer en vroeg wat dat was.>.>Het bleef irritatie volgens de behandelend arts.
Ik kreeg een zwachtel om en weer pijnstillers mee.
In ieder geval nemen we een goede antibiotica mee besloot Monique want deze lui snappen niet wat op zee varen is.
Al zeilend bleek het erg moeilijk om te rusten.
Heerlijke zeil tocht gemaakt naar Aruba en de San Blas ,veel gerust dankzij zeer goede bemanning, geen pijn en geen koorts. Maar de voet bleef dik en warm.
Nadat Pieter en Monique van boord waren gegaan kregen we veel regen en we bleven rustig liggen in de Lemons Cays.
Inmiddels was er aan de zijkant van mijn voet en rode knobbel gekomen. We hebben Pieter gebeld wat te doen. Deze adviseerde geen antibiotica maar naar een goed hospitaal te gaan.
Toen hebben we besloten om naar Portobello te varen samen met de Nederlandse boot
Zeezot.
Zondag 9 maart een dag varen en daar aangekomen hoorde. we van de Belgen Hans en Linda dat ze de volgende dag naar Panama met de bus gingen en daar zou vlakbij ook een goed prive ziekenhuis zijn.Dit hadden we ook in lonely planet gelezen.
7uur weg 12 uur daar aangekomen.
We konden niet zomaar naar de EHBO en kwamen bij een soort van pedicuur terecht.
Er was ook geen dokter aanwezig.
Ik denk dat ze ons verkeerd begrepen had daar ik gewoon kon lopen.
Wij weer terug naar het balie. Na overleg mochten we dan wel naar de EHBO.
Eerst handtekeningen zetten en een voorschot van $700 betalen
Toen ze de voet hadden gezien en wij met het advies van Pieter overbrachten, dat er door een chirug naar gekeken moest worden, werd het wachten wachten wachten.// bloed afnemen//bloeddruk en temp meten./ wachten wachten. Rond een uur of vijf kwam dr Castillo.
HET WERD 10 DAGEN OPNAME ANTIBIOTICA INFUUS EN OPEREREN.
Ik was blij dat ik nog geen antibiotica had gehad dus kon dokter alles voorschrijven ik kreeg gelijk twee soorten.
Om tien uur kwam de arts Moreno een voet specialist om te vertellen dat ik geopereerd moest worden om het abces weg te halen en op kweek te zetten.
Ik werd aan het infuus gelegd voor de antibiotica en de hele nacht door kwam er iemand kijken voor de temp de pijn en de bloeddruk. Om 4uur mocht ik gaan douche en zeker niets meer eten . En ik had de dag er voor maar een maaltijd op.
Om tien uur ging ik naar de OK.
Bijzonder ervaring er wordt gezegd dat je wat krijgt om te ontspannen en
floep weg ben je. Dat voelt heerlijk.
Toen ik bij kwam was ik boos dat ik pijn had aan me voet ik. Daarin leek echt op Wouter zoals hij altijd uit zijn narcose kwam.
Terug naar de kamer heerlijk geslapen die dag en die nacht.
Arme Ton dit is niks voor hem gelukkig kon hij lekker op zoek gaan naar wat spullen voor de boot en het fototoestel.
Hij sliep gezellig bij mij op de kamer en hield contact met de mensen die over onze boot waakte, want die lag voor anker.
Er werden de dagen na de operratie een MRI scan gemaakt en een nuclear onderzoek gedaan.Nu nog wachten op de uitslag.
Na 4 dagen ging Ton terug naar de boot om deze alleen van Porto Bello naar Colon te varen .
Voor mij was het praten met de verpleging moeilijk ik kon nauwelijks duidelijk maken wat er was omdat de meeste geen Engels praten.
Dus met boekje bij de hand legde ik uit dat ik misselijk was en niet kon eten.
Alleen al bij het idee dat ik moest eten of een pil moest slikken had ik al de neiging om te kotsen.
S’middags overgegeven niets bijna wat ik had nog nauwelijks gegeten.
Is door de zuster ook niet door gegeven.
Ik voelde me machteloos en verdrietig had allerlei onderzoeken gehad om te zien of me bot was geinfecteerd en zag de bui al hangen, lag te huilen toen dr Ivan Tuella van de antibiotica kwam en me vertelde dat hij goed nieuws had.
Het bot is bijna zeker niet aan getast.
Toen ik hem vertelde hoe ik me voelde zei hij dat dat heel goed kon vanwege die ene antibiotica.
Ik bleef misselijk en Ton kwam gelukkig weer terug van de boot.
S’nachts weer overgegeven zonder dat ik wat gegeten had.
Dit werd wel genoteerd en ik kreeg een middeltje in mij infuus gespoten om daarna wel de pillen te kunnen slikken die ik nodig had.
Het heeft 3 dagen geduurd voor dat het definitief was dat ik uit het ZH weg mocht.
Ik moest nog veel rusten en met mijn been omhoog.
Dus besloten we een hotel in Panama te nemen omdat naar de boot wel drie uur reizen is met de auto.
En dan zit je verlaten in een haven ver van de bewoonde wereld.
19 April >> Verjaardag<< Hotel gevonden.
Vlakbij het ZH en voor Ton een sportzaal en zwembad.
Op 21 April terug voor controle was nog niet goed dus maandag 25 april terug ook voor de hechting deze is eruit gehaald maar de wond is nog niet dicht er zit nog vuil in en als dat er niet vanzelf uit gaat wordt het er vrijdag uit gehaald.
Inmiddels heb ik ook een onsteking aan mijn linker hand gekregen van de laatste infuus.
Deze moet ik behandelen met een warmte compres en antibiotica slik ik al.
Het is wel minder geworden maar gaat ook niet snel.
Ik ben het wachten op genezing inmiddels goed zat.
We hebben wel een cursus Spaans om aan te werken en af en toe gaan we met een taxi naar een leuk plekje hier in Panama,het kanaal de oude stad.
Vrijdag 29 april weer voor controle en zaterdag bloed nalaten kijken.
woensdag 20 april 2011
19 april ontslag uit ziekenhuis // Heerlijk Vrijheid terug
Op haar verjaardag eindelijk na 10 dagen ziekenhuis mag Toos naar buiten met voor 30 dagen pillen op zak.
We gaan in een hotel vlakbij het hospitaal. Er komen nog controles.
Voorlopig rustig aan// spoort echter niet met het karakter // moet toch maar!!!
We gaan in een hotel vlakbij het hospitaal. Er komen nog controles.
Voorlopig rustig aan// spoort echter niet met het karakter // moet toch maar!!!
dinsdag 12 april 2011
pech met de voet van Toos
Beste mensen: Toos is nu in Panamacity voor onderzoek, na het ongelukje met een roestige spijker, 2 maanden geleden in Suriname is er een rare zwelling gaan ontstaan.
Anibiotica krijgt ze en ze gaan in de ontsteking kijken.
Anibiotica krijgt ze en ze gaan in de ontsteking kijken.
woensdag 30 maart 2011
verslag maart 2011
Grenadines.
Granada-Carriacao-Palm eiland-Union eiland-Bequie-Mustique
Bequie is heel mooi en ‘s avonds gezellig bij Devils Table.
Wat is dit een mooi gebied. Dit zijn echt de mooie Caribische eilanden al wordt het wel bezet door de rijkeren, vooral Mustique, ook al is dat heel leuk. Het is gecultiveerd maar toch heel mooi, de huizen liggen in de bergen zonder dat het opvalt.
Na een spectaculaire tocht in een golfkarretje over het eiland waarbij we stoppen voor overstekende schildpadden, trakteert Peter ons op een diner in het schitterende restaurant Firefly met uitzicht op de baai. Een belevenis om daar te zijn, een heerlijke sfeer en nostalgie voor Peter.
Van Mustique naar Bonaire gaan we met de wind in de rug, dit is een tocht van 420 zeemijlen.
.
9 maart om half zeven vertrokken en we gaan negen knopen.
Wouter en Ton proberen de windvaan uit, dit lukt nog steeds niet, er is iets mis mee.
We zien dolfijnen, ook zie je weer veel vliegende vissen en een Jan van Gent zit rustig in het water tot dat de boot vlak bij is dan pas gaat hij weg.
We komen om 11uur ‘s avonds aan in Bonaire. We meren af aan de kade, ‘s morgens vinden we snippers en troep aan boord en keutels, we hebben een ongenode gast. EEN RAT!! aan boord.
Chocohagel, rijst, macaroni ,soeppakjes, pannenkoekenmeel noem maar op alle pakken van papier zijn flink opengereten. De rat moet nu toch een dikke buik hebben en voor Pampus liggen.
Vang- en verjaagtechnieken die we hanteren : Eerst een CD van Queen, gevolgd door ijselijk gegil van Do, later lijmklemmen, gewone klemmen met heerlijk aas. We vangen niets, gelukkig blijkt hij de volgende dag vrijwillig vertrokken. Wat een opluchting.
We lunchen bij Carel, schildpadden zwemmen voorbij in glashelder water, kleine zwembeestje bijten /prikken Wouter en Do. We genieten ‘s avonds van een rockgitaarduo uit Rotterdam in het Havana café.
Dan gaan we naar Curaçao, weer een snelle trip en we ankeren in het Spaanse water
De Otrabande is onze favoriete plek, we dineren/vieren Wouters 26 jaar en genieten van Jazz bij Miles café. De maan is groot en staat nu het dichtst bij de aarde van de afgelopen 18 jaar, we voelen de sfeer.
Wissel;
Peter, Wouter en Do gaan van boord.
Monique en Pieter stappen enthousiast bij ons aan boord om via Aruba naar de San Blas bij Panama te varen.
Omdat we wachten op goed weer en een gasfles genieten we nog een paar dagen op Curaçao, we snorkelen , Pieter en Mo doen hun eerste buitenduik, we zwemmen, toeren met het busje naar de west.
Dan slaan we het zeil aan en vertrekken 20 maart naar Aruba. We gaan met een snelheid van 9 knopen met de wind schuin achter. Surfend op een rollende golf haalt Pieter een topsnelheid van 14,5 knoop.
We gaan de volgende dag gelijk door met onze tocht, nu van Aruba naar de San Blas. Volgens het pilotboek is dit een van de heftigste tochten op de Atlantic door veel wind, stromingen en ruige zeeën bij de kapen van Colombia. Vele boten zijn daar al plat gegaan; Brrrr. Pilotboeken zijn vaak wat zwaar op de hand. We zijn echter gewaarschuwd en alert.
2 reven in het zeil, we spuiten door het water, in de eerste 24 uur wordt 206 mijl afgelegd (24-uurs record!). Pittige zee en wind met vlagen flink doorwaaiend maar goed te doen. We blijven in 2000 meter diep water om de heftigste zeeën te vermijden. Op dag twee leggen we 180 mijl af, dat is mooi en daardoor kunnen we net voor zonsondergang aankomen op aan het eind van dag 3.
San Blas ,we glijden over een vlak zeetje naar binnen. Links en rechts kleine eilanden met palmbomen en bevaren nu het autonome Kuna- Indianen gebied behorend tot Panama , een waar paradijs . De inland naam is Kuna Yala ,op hun vlag is het swastika teken waar het latere hakenkruis van is afgeleid. Er zijn meer dan 300 kleine eilandjes vele onbewoond. De vrouwen kiezen hier de mannen en de man gaat wonen bij zijn schoonfamilie. De Kuna Indianen met heel eigen tradities over eigendom, gouddelven is bijvoorbeeld verboden omdat dat uiteindelijk alleen maar afgunst en ongeluk zou brengen. Er wordt geleefd in harmonie met de natuur door vooral voor de natuur respect te tonen.
De Kuna ’s zijn niet groot van stuk ca. 1,5 meter, ze zijn gastvrij, vriendelijk , kleurrijk, de vrouwen met beenlegbanden en mooie hoofddoeken een zwarte streep over de neus en neusring. Ze wonen in een heel bijzondere ongerepte koraalnatuur. De kano (ulu) gemaakt van een boomstam is hun vervoermiddel waarmee vaak ook kan worden gezeild.
In Porvenir klaren we in, we gaan voor anker achter 2 boten uit Makkum , beide Pjotter geheten. We genieten van de overweldigende onderwaterwereld en bezoeken 2 eilanden met Kuna Indianendorpen en doen daar ook inkopen. Het ‘Zeepaard’ van Sietse schenkt ons vers water en we gaan even aan boord van zijn grote luxe jacht, dat Ton uit de verte een vissersschip had genoemd.
Daarna maken we slingerend tussen de riffen door tochtjes naar paradijselijke plekjes/ in de Lemon Keys, eilandjes en verlaten strandjes.
Bij Dog eiland snorkelen we bij een wrak echt fantastisch zo veel soorten en vormen van vissen en planten, we genieten!.
We kopen van een Indiaan 2 kreeften voor 10 $ en Pieter en Monique stoppen ze met vereende krachten in een pan met kokend water . Een topmaaltijd die avond: amuse van vis ( prooi van Mo); kreeft en flensjes met asperges uit blik.
Pieter en Monique verhalen op hun eigen site “ WWW.DEESSE.NL over hun “vreemdgaan’ op de Vagant.
Grenadines.
Granada-Carriacao-Palm eiland-Union eiland-Bequie-Mustique
Bequie is heel mooi en ‘s avonds gezellig bij Devils Table.
Wat is dit een mooi gebied. Dit zijn echt de mooie Caribische eilanden al wordt het wel bezet door de rijkeren, vooral Mustique, ook al is dat heel leuk. Het is gecultiveerd maar toch heel mooi, de huizen liggen in de bergen zonder dat het opvalt.
Na een spectaculaire tocht in een golfkarretje over het eiland waarbij we stoppen voor overstekende schildpadden, trakteert Peter ons op een diner in het schitterende restaurant Firefly met uitzicht op de baai. Een belevenis om daar te zijn, een heerlijke sfeer en nostalgie voor Peter.
Van Mustique naar Bonaire gaan we met de wind in de rug, dit is een tocht van 420 zeemijlen.
.
9 maart om half zeven vertrokken en we gaan negen knopen.
Wouter en Ton proberen de windvaan uit, dit lukt nog steeds niet, er is iets mis mee.
We zien dolfijnen, ook zie je weer veel vliegende vissen en een Jan van Gent zit rustig in het water tot dat de boot vlak bij is dan pas gaat hij weg.
We komen om 11uur ‘s avonds aan in Bonaire. We meren af aan de kade, ‘s morgens vinden we snippers en troep aan boord en keutels, we hebben een ongenode gast. EEN RAT!! aan boord.
Chocohagel, rijst, macaroni ,soeppakjes, pannenkoekenmeel noem maar op alle pakken van papier zijn flink opengereten. De rat moet nu toch een dikke buik hebben en voor Pampus liggen.
Vang- en verjaagtechnieken die we hanteren : Eerst een CD van Queen, gevolgd door ijselijk gegil van Do, later lijmklemmen, gewone klemmen met heerlijk aas. We vangen niets, gelukkig blijkt hij de volgende dag vrijwillig vertrokken. Wat een opluchting.
We lunchen bij Carel, schildpadden zwemmen voorbij in glashelder water, kleine zwembeestje bijten /prikken Wouter en Do. We genieten ‘s avonds van een rockgitaarduo uit Rotterdam in het Havana café.
Dan gaan we naar Curaçao, weer een snelle trip en we ankeren in het Spaanse water
De Otrabande is onze favoriete plek, we dineren/vieren Wouters 26 jaar en genieten van Jazz bij Miles café. De maan is groot en staat nu het dichtst bij de aarde van de afgelopen 18 jaar, we voelen de sfeer.
Wissel;
Peter, Wouter en Do gaan van boord.
Monique en Pieter stappen enthousiast bij ons aan boord om via Aruba naar de San Blas bij Panama te varen.
Omdat we wachten op goed weer en een gasfles genieten we nog een paar dagen op Curaçao, we snorkelen , Pieter en Mo doen hun eerste buitenduik, we zwemmen, toeren met het busje naar de west.
Dan slaan we het zeil aan en vertrekken 20 maart naar Aruba. We gaan met een snelheid van 9 knopen met de wind schuin achter. Surfend op een rollende golf haalt Pieter een topsnelheid van 14,5 knoop.
We gaan de volgende dag gelijk door met onze tocht, nu van Aruba naar de San Blas. Volgens het pilotboek is dit een van de heftigste tochten op de Atlantic door veel wind, stromingen en ruige zeeën bij de kapen van Colombia. Vele boten zijn daar al plat gegaan; Brrrr. Pilotboeken zijn vaak wat zwaar op de hand. We zijn echter gewaarschuwd en alert.
2 reven in het zeil, we spuiten door het water, in de eerste 24 uur wordt 206 mijl afgelegd (24-uurs record!). Pittige zee en wind met vlagen flink doorwaaiend maar goed te doen. We blijven in 2000 meter diep water om de heftigste zeeën te vermijden. Op dag twee leggen we 180 mijl af, dat is mooi en daardoor kunnen we net voor zonsondergang aankomen op aan het eind van dag 3.
San Blas ,we glijden over een vlak zeetje naar binnen. Links en rechts kleine eilanden met palmbomen en bevaren nu het autonome Kuna- Indianen gebied behorend tot Panama , een waar paradijs . De inland naam is Kuna Yala ,op hun vlag is het swastika teken waar het latere hakenkruis van is afgeleid. Er zijn meer dan 300 kleine eilandjes vele onbewoond. De vrouwen kiezen hier de mannen en de man gaat wonen bij zijn schoonfamilie. De Kuna Indianen met heel eigen tradities over eigendom, gouddelven is bijvoorbeeld verboden omdat dat uiteindelijk alleen maar afgunst en ongeluk zou brengen. Er wordt geleefd in harmonie met de natuur door vooral voor de natuur respect te tonen.
De Kuna ’s zijn niet groot van stuk ca. 1,5 meter, ze zijn gastvrij, vriendelijk , kleurrijk, de vrouwen met beenlegbanden en mooie hoofddoeken een zwarte streep over de neus en neusring. Ze wonen in een heel bijzondere ongerepte koraalnatuur. De kano (ulu) gemaakt van een boomstam is hun vervoermiddel waarmee vaak ook kan worden gezeild.
In Porvenir klaren we in, we gaan voor anker achter 2 boten uit Makkum , beide Pjotter geheten. We genieten van de overweldigende onderwaterwereld en bezoeken 2 eilanden met Kuna Indianendorpen en doen daar ook inkopen. Het ‘Zeepaard’ van Sietse schenkt ons vers water en we gaan even aan boord van zijn grote luxe jacht, dat Ton uit de verte een vissersschip had genoemd.
Daarna maken we slingerend tussen de riffen door tochtjes naar paradijselijke plekjes/ in de Lemon Keys, eilandjes en verlaten strandjes.
Bij Dog eiland snorkelen we bij een wrak echt fantastisch zo veel soorten en vormen van vissen en planten, we genieten!.
We kopen van een Indiaan 2 kreeften voor 10 $ en Pieter en Monique stoppen ze met vereende krachten in een pan met kokend water . Een topmaaltijd die avond: amuse van vis ( prooi van Mo); kreeft en flensjes met asperges uit blik.
Pieter en Monique verhalen op hun eigen site “ WWW.DEESSE.NL over hun “vreemdgaan’ op de Vagant.
zondag 13 maart 2011
vrijdag 4 maart 2011
verslag februari
Verslag maand februari
Suriname
Op maandag hebben we afgesproken met de ouders van Do dat we een klein tochtje maken met de boot naar de Commewijne rivier
Om vandaar een tocht te maken naar het gebied van de schildpadden
Drama omgeslagen tussen de kaaimannen!!!!
Onze schildpaddenontdekkingsreis in 2 piepkleine kano’s werd een echte survival
We laten met Cecilia aan boord de Vagant voor anker in Frederiksdorp en stappen in 2 kano’s, dan gaan we door de mangrove naar het strand, een schitterende tocht.
Vanaf 2 uur voor middernacht maken we een speurtocht naar de soepschildpadden ,maar we zijn te vroeg in het seizoen ;geen schildpadden en toch wel een spoor van een groot schildpad die een verkenning op het strand heeft gemaakt op zoek naar een plekje om haar ( 100) eieren te leggen.
De strandwacht geeft na veel druk toe , we mogen s’nachts terug gaan naar de Vagant ,te riskant volgens hem.
Het is pikdonker, de kano’s scheuren door het zwarte water , kaaimanogen lichten op in het schijnsel van de zaklampen , we gaan als een speer maar dan , ja dan het gaat fout: de eerste kano met Hans Wouter en Do knalt op een boom en slaat om!!
Hans ziet niets meer ,alles is zwart zijn bril kwijt ‘ Do schreeuwt “ Ik stink!!!” helemaal waar ,Wouter hoost als een gek , de muggen vallen aan, de ongelukkigen staan heuphoog in het zwarte modderwater. Waar zijn de Kaaimannen ?? >> ook geschrokken gelukkig.
Hozen, hozen en we kunnen verder, we overleven , we bibberen, muggen vallen nu massaal aan, maar we redden het en sluiten het avontuur, ver na middernacht, aan boord van de Vagant, af met een warme douche whisky en jenever.
Donderdag nemen we bij zus en zo afscheid van de ouders van Do.
Zeilen van Parimaribo naar Tobago
We nemen afscheid van de ouders van Do maar ons vertrek stellen we een paar dagen uit, het waait te hard.
Boten om ons heen slaan van hun anker,de Vagant schudt heen en weer maar ligt als een huis.
We willen op donderdag vertrekken maar dat wordt vrijdag dan varen we naar Torica en liggen daar voor anker dit is behoorlijk wild.
Het blijft stevig waaien uiteindelijk vertrekken we op maandag morgen en
We verlaten Suriname met wisselende gevoelens ,het was heerlijk om hier te zijn met de mensen die zo open zijn. Het kan je hier gebeuren dat je in een winkel als met een leeg karretje loopt, wordt gezegd dat je zeker geen keuze kunt maken want er is hier ook zoveel.
Of bij de kruidenier in Domburg, als je staat te praten met de Chinees die dat bedrijf al tien jaar runt, hij, je dan ineens laat zien hoe zijn beveiliging werkt met een video-camera waar je op kunt kijken en dan loopt hij demonstratief de winkel in om wat weg te pakken en stopt dit onder zijn trui en vraagt aan ons of wij het zien. Lachen!
Met opgaande zon vertrokken, rivierdolfijnen doen ons uitgeleide. De oceaan is heel rolly. Buien regen wind. Snelheid 8 knopen gemiddeld met knik in de schoot en Wouter en Do flink wat problemen met het evenwichtorgaan, zeeziek dus!!
Een snelle rit, inklaren in Scarborough; veel en letterlijk en figuurlijk zware ambtenaren/ Stempels en uniformen.
Sfeer heel anders dan in Suriname. Hier is men inzichzelf ; “ lak aan de klant ” wel rastasfeer maar niet open. De stad is shabby.
De baai Store bay is OK , pelikanen en vliegende vissen, mooi blauw water, heel anders dan de bruine Surinamerivier en later gaan we meer noordelijk en daar is de Rocky bay ,super rocky, veel deining en weinig slaap voor met name de nieuwkomers Peter en Hein.
Van Tobago naar Grenada
(bemanning Peter, Hein, Wouter, Do ,Toos en Ton)
We klaren niet uit, man was niet op kantoor, met een smoes dat er een schip in nood was. Ze kunnen de pot op. We varen naar Grenada st George; weer een snelle tocht 8 knopen op de teller gemiddeld. Do haalt 10,5 mijl als record!! Bij aankomst zien we de klipper “de Stad Amsterdam”, met vol zeil vertrekken, Peter praat nog met Andy op de marifoon.
Grenada: wat is er te beleven?: muurschilderingen, rum barretjes, leuke open mensen relaxte sfeer veel prettiger dan Tobago/ Trinidad, vooral de dansmoves van de meiden in de Banana bar maken indruk op de verse bemanning.. De 90 meter driemaster Eos is onze buur, we gaan landinwaarts en zien dat het land heeft te lijden gehad van de hurricane Ivan hoewel het buiten de belt ligt. We bezoeken Leapers Hill waar de laatste Carieb indianen van de rots sprongen omdat ze zich niet wilden overgeven aan de bezetters.
Het weer is pet ,het plenst de hele dag al meer dan een week.
Grenada; we kruisen naar Carriacou met rif in het zeil , eerst Tyrell Bay en later gaan we bij Palm eiland voor anker. Hier is de Cariebsfeer 100%!! De zon komt weer!!
We zijn nu op de Grenadines, het is nu begin maart en we gaan op Union Island voor een sundowner naar de Island bar; een klein eiland op het rif, gebouwd door een Rasta man en omgetoverd tot bar, Wow!
Het is hier een paradijs de eilanden liggen niet al te ver van elkaar de riffen kun je zien liggen en het water is blauw gekleurd.
Onze bemanning Wouter en Do verhalen ook zelf op:
woutendo.heelverweg.nl
Suriname
Op maandag hebben we afgesproken met de ouders van Do dat we een klein tochtje maken met de boot naar de Commewijne rivier
Om vandaar een tocht te maken naar het gebied van de schildpadden
Drama omgeslagen tussen de kaaimannen!!!!
Onze schildpaddenontdekkingsreis in 2 piepkleine kano’s werd een echte survival
We laten met Cecilia aan boord de Vagant voor anker in Frederiksdorp en stappen in 2 kano’s, dan gaan we door de mangrove naar het strand, een schitterende tocht.
Vanaf 2 uur voor middernacht maken we een speurtocht naar de soepschildpadden ,maar we zijn te vroeg in het seizoen ;geen schildpadden en toch wel een spoor van een groot schildpad die een verkenning op het strand heeft gemaakt op zoek naar een plekje om haar ( 100) eieren te leggen.
De strandwacht geeft na veel druk toe , we mogen s’nachts terug gaan naar de Vagant ,te riskant volgens hem.
Het is pikdonker, de kano’s scheuren door het zwarte water , kaaimanogen lichten op in het schijnsel van de zaklampen , we gaan als een speer maar dan , ja dan het gaat fout: de eerste kano met Hans Wouter en Do knalt op een boom en slaat om!!
Hans ziet niets meer ,alles is zwart zijn bril kwijt ‘ Do schreeuwt “ Ik stink!!!” helemaal waar ,Wouter hoost als een gek , de muggen vallen aan, de ongelukkigen staan heuphoog in het zwarte modderwater. Waar zijn de Kaaimannen ?? >> ook geschrokken gelukkig.
Hozen, hozen en we kunnen verder, we overleven , we bibberen, muggen vallen nu massaal aan, maar we redden het en sluiten het avontuur, ver na middernacht, aan boord van de Vagant, af met een warme douche whisky en jenever.
Donderdag nemen we bij zus en zo afscheid van de ouders van Do.
Zeilen van Parimaribo naar Tobago
We nemen afscheid van de ouders van Do maar ons vertrek stellen we een paar dagen uit, het waait te hard.
Boten om ons heen slaan van hun anker,de Vagant schudt heen en weer maar ligt als een huis.
We willen op donderdag vertrekken maar dat wordt vrijdag dan varen we naar Torica en liggen daar voor anker dit is behoorlijk wild.
Het blijft stevig waaien uiteindelijk vertrekken we op maandag morgen en
We verlaten Suriname met wisselende gevoelens ,het was heerlijk om hier te zijn met de mensen die zo open zijn. Het kan je hier gebeuren dat je in een winkel als met een leeg karretje loopt, wordt gezegd dat je zeker geen keuze kunt maken want er is hier ook zoveel.
Of bij de kruidenier in Domburg, als je staat te praten met de Chinees die dat bedrijf al tien jaar runt, hij, je dan ineens laat zien hoe zijn beveiliging werkt met een video-camera waar je op kunt kijken en dan loopt hij demonstratief de winkel in om wat weg te pakken en stopt dit onder zijn trui en vraagt aan ons of wij het zien. Lachen!
Met opgaande zon vertrokken, rivierdolfijnen doen ons uitgeleide. De oceaan is heel rolly. Buien regen wind. Snelheid 8 knopen gemiddeld met knik in de schoot en Wouter en Do flink wat problemen met het evenwichtorgaan, zeeziek dus!!
Een snelle rit, inklaren in Scarborough; veel en letterlijk en figuurlijk zware ambtenaren/ Stempels en uniformen.
Sfeer heel anders dan in Suriname. Hier is men inzichzelf ; “ lak aan de klant ” wel rastasfeer maar niet open. De stad is shabby.
De baai Store bay is OK , pelikanen en vliegende vissen, mooi blauw water, heel anders dan de bruine Surinamerivier en later gaan we meer noordelijk en daar is de Rocky bay ,super rocky, veel deining en weinig slaap voor met name de nieuwkomers Peter en Hein.
Van Tobago naar Grenada
(bemanning Peter, Hein, Wouter, Do ,Toos en Ton)
We klaren niet uit, man was niet op kantoor, met een smoes dat er een schip in nood was. Ze kunnen de pot op. We varen naar Grenada st George; weer een snelle tocht 8 knopen op de teller gemiddeld. Do haalt 10,5 mijl als record!! Bij aankomst zien we de klipper “de Stad Amsterdam”, met vol zeil vertrekken, Peter praat nog met Andy op de marifoon.
Grenada: wat is er te beleven?: muurschilderingen, rum barretjes, leuke open mensen relaxte sfeer veel prettiger dan Tobago/ Trinidad, vooral de dansmoves van de meiden in de Banana bar maken indruk op de verse bemanning.. De 90 meter driemaster Eos is onze buur, we gaan landinwaarts en zien dat het land heeft te lijden gehad van de hurricane Ivan hoewel het buiten de belt ligt. We bezoeken Leapers Hill waar de laatste Carieb indianen van de rots sprongen omdat ze zich niet wilden overgeven aan de bezetters.
Het weer is pet ,het plenst de hele dag al meer dan een week.
Grenada; we kruisen naar Carriacou met rif in het zeil , eerst Tyrell Bay en later gaan we bij Palm eiland voor anker. Hier is de Cariebsfeer 100%!! De zon komt weer!!
We zijn nu op de Grenadines, het is nu begin maart en we gaan op Union Island voor een sundowner naar de Island bar; een klein eiland op het rif, gebouwd door een Rasta man en omgetoverd tot bar, Wow!
Het is hier een paradijs de eilanden liggen niet al te ver van elkaar de riffen kun je zien liggen en het water is blauw gekleurd.
Onze bemanning Wouter en Do verhalen ook zelf op:
woutendo.heelverweg.nl
donderdag 3 februari 2011
verslag Suriname januari 2011
Dank jullie wel voor alle Nieuwjaars wensen
Vanuit Suriname wensen wij jullie allemaal een Gelukkig Nieuwjaar.
We beleven veel , de mensen zijn heel hartelijk en het ambtenarengedoe is vaak te kolderiek om irritant te zijn. Visum regelen vergt vele kilometers taxi en vele dagen gedoe.
Paramaribo
Als we aankomen in Suriname ankeren we eerst op de Suriname rivier vlakbij het centrum, we genieten van de stad Paramaribo met zijn mooie houten huizen en hun veranda’s de vele ministerie gebouwen en zien te volle wegen met grote SUV’s. De boemboxen in de auto’s staan op vol volume, er wordt links en hard gereden. Het taalgebruik op straat en op borden is verrassend en vermakelijk b.v.landsdienaren i.p.v. militairen en het gezegde “ ik ga bij jou komen”.
Op 24 december gaan Pim en Toos gaan naar de nachtmis in de grootste houten kathedraal van de wereld, de restauratie is net klaar.
De bisschop doet de dienst en er is een uitvoering van ballet wat heel bijzonder is om te zien op deze plek.
Tweede kerstdag varen we naar Domburg
We ankeren bij Domburg, een zandpleintje met eethuisjes , een bruisend centrumpje waar s’avonds een hele kolonie Bakra’s ( Nederlanders) bij het eethuisje van Rita instuif houdt.
We ontmoeten Ed en Sofie met hun petflessen eiland, zij liggen al drie jaar in Dombrug en weten ons goed de weg wijs te maken in Suriname.
Je merk wel dat ze ons echt westers vinden en dat zij wel met het tempo van Suriname om kunnen gaan; we leren langzaam en blijven lachen.
We zijn een aantal dagen flink bezig met het regelen van de reparaties en het onderwant dat vernieuwd moet worden. Dit word in Nederland besteld en door de invliegers Fogel en Lieke worden er spullen meegebracht.
Voor de giek vinden we een lasser en Pim kan de volgende dag aan de slag met de lasser.
Ton regelt inmiddels de reis naar Palumeu een tocht van acht dagen in het oerwoud met een korjaal door stroomversnellingen, slapen in hangmatten en ontmoeting met indianen (Trio stam) en dieren.
Er wordt hard aan de boot geklust en s’avonds met de Nederlanders die in de buurt van Domburg wonen of daar voor anker liggen gaan er heel wat djogo’s (parbo bier in liters) door en we eten lekker en goedkoop in de warong ( Javaans eethuisje) van Rita,
Met deze groep vieren we oud en nieuw ,we nemen allemaal wat mee. Toos en Sophia bakken de oliebollen en de appelflappen op het eilandje die middag is het al een feestje.
De avond is erg gezellig en er wordt ook gedanst. Toos danst met een oudere man die een half- broer van Bouterse is die over zijn broer zegt dat die heel aardig is en dat hij soms op Domburg komt en dan de kinderen optilt en met ze praat.
Dit soort verhalen hoor je heel veel over deze man. Ze geven hem een kans; ongelofelijk dat dit volk geen andere keus kan maken.
1 januari komt Fogel er bij en we nemen een paar dagen om wat van Paramaribo en omgeving te proeven.
Kasikasima toer / Zuid Suriname
Met Fogel en Pim gaan we 7 dagen diep de jungle in ‘ eerst met een vliegtuigje en dan de rivier op met Indianen in een lange kano.
Dit wordt een prachtige tocht, leuke groep, we beklimmen de Kasikasima berg met uitzicht op Brazilië, we gaan door stroomversnellingen; Fogel staat oog in oog met een gifslang ( lanspuntslang). We vangen piranha’s en meervallen en grillen die op houtvuur. Mooie enorme blauwe vlinders wapperen voorbij en brulapen razen in te toppen van de oerwoudreuzen.
We slapen in hangmatten met klamboe en horen s’nachts de oerwoudgeluiden. Apen zitten vlakbij ons kamp in de bomen. De Indianengids Yull vertelt heel boeiend over de bosgeesten en de geheimen van het oerwoud en ook over zijn eigen worstelingen om als Indiaan zichzelf en zijn volk te handhaven. We wandelen op smalle paden tussen de lianen door het dichte woud.
We drinken casavedrank uit een pollepel in het indianen dorp.
Ter ere van een verjaardag en dat gebeurt in een dorps huis dit is een grote ronde ruimte met een gevlochten dak er op.
Er wonen 300 indianen reken maar uit.
Nickerie en Bigi Pan toer / noord west Suriname / gids Stefanie 20 januari.
Op weg naar Nickerie in de plaats Topness in riviertjes zien we vissen met 4 ogen, ze kijken met 2 ogen boven en 2 onder water.
Met de Bigi Pan Toer zien we; kaaimannen,ijsvogels, rode Ibissen rood omdat ze garnalen en kreeften eten en veel vissen (Talapi) die we in een net vangen samen met krabben. We chillen in een hangmat en barbecueën de vissen.
De groente- en vismarkt is super in Nickerie het is kleinschalig en ziet er verzorgd uit .
Door het dorp lopen Drentse kanalen.
Aan de zeedijk is een mooie Hindoe tempel daar mogen we binnen kijken 4 tegels de ruimte in , niet verder omdat we vlees hebben gegeten. Buiten gaan de smokkelbootjes heen en weer naar Br.Guyana.
Op de terugweg gaan we langs het dorpje Groningen; echte koffie in plaats van Nescafé en de rondvaartboot ligt gezonken voor het terras.
15 januari
Komt lieke aan.
Pim en Fogel gaan nog 2 dagen naar Frederiks dorp en wij genieten van onze dochter.
Laatste avond voor Pim en Fogel er wordt er afscheid gevierd bij Rita.
Albina oost Suriname 20 januari
Meer gaten dan asfalt op de weg 4,5 uur rijden over 200 kilometer.
Wouter en Do uit Albina gehaald omdat ze geen visum op het vliegveld konden krijgen zijn via Frans Guyana gereisd helaas zijn ze met een illegaal bootje overgestoken en dan krijg je geen stempel in je visum.
Fogel en Pim zijn vertrokken 20 januari en Sofia heeft ze naar het vliegtuig gebracht.
21 januari
Ton Wouter en Do gaan naar Paramaribo om de visum te bevestigen dat ze hier zijn.
De ambtenaar wilde geen stempel geven dit hadden ze in Albina moeten doen.
Ton wilde zijn internationaal rijbewijs regelen maar het is vrijdag middag en de electriciteit was uit gevallen, dus al op weekend.
Ook wilde Ton zijn verblijf te verlengen omdat hij langer blijft dan 1 maand maar ze zijn onze crew lijst kwijt.
Een hele dag voor niets bezig geweest.
Om 1615 hebben we de ouders (Hans en Cecile) van Dorris (vriendin van Wouter) afgehaald van het vliegveld.
En hebben met zijn alle gegeten op de boot .
Zondag een dag samen met de ouders van Dorris in Paramaribo naar het vrijheidsplein , waar de Surinaamse mannen zich verzamelen met hun piepkleine vogeltje in kooitje.
De zangvogeltjes staan in hun kooitje op een paal tegenover elkaar en doen een wedstrijd wie het meeste zingt. Het is een mannenwereld de mannen koesteren hun beestje.
Het Fort Zeelandia hebben we bezocht en daarna gechilled in het ressort van de jarige Hans.
Dinsdag zijn we met zijn alle een tocht gaan maken door de jungle naar de Marron dorpen en de indianen. Met de Marronse gids Elton We hobbelen door de rode stof de hele dag door naar Apoera. Een spoorweg van ontwikkelingsgeld gaat van nergens naar ergens, nooit gebruikte treinen worden deel van het woud.
Ook de watervallen Marie Blanche bezocht dat is een heftige tocht over een gammele brug met grote gaten die met een plank bedekt worden, door flinke plassen en omgevallen bomen.
Toos steekt liever de oceaan over.
Heerlijk gezwommen in de watervallen een slang ontmoet midden op het pad.
Onze auto die zich vast reed op een boomstronk moest er uitgesleept moest worden.
Deze reis hadden we twee keer een lekke band en de heftkrik is gescheurd omdat de kwaliteit niet bijzonder was. Gelukkig konden we er een lenen van een voorbijganger.
Daarna scheuren en schudden we weer verder met het busje door rode laterietwolken stof.
Wasbeer ,goudhaas en aap zien we de weg oversteken.
Een mooie jungle tocht met een korjaal gemaakt en naar een kos grondjes gevaren daar een zwarte spin gezien, 6 cm groot.
Ook nog een nestje van een kolibrie met twee eitjes er in.
Mooie rivier met droogvallen gebied schoon water en aan de over kant Brits Guyana daar langs de rivier leven de Trio indianen.
Elton noemt dit een semi survivel tocht.
Inmiddels hadden we per telefoon van Sophia gehoord dat onze boot door een boom met eiland was mee getrokken met ankerballen en al en tegen de motorboot van Mieke en John was terechtgekomen.
Gelukkig waren er veel mensen aan boord van de andere boten en met vereende krachten hebben ze alles weer uit elkaar kunnen halen en de Vagant tegen de Nederlandse vissersboot van Gerben van Veen gelegd.
Dus toen we weer terug in Dombrug waren zijn we direct naar de boot gegaan omdat om 8 uur de waakhonden los gaan en die verscheuren je als je over het erf loopt.
Toos en Lieke zijn van boord gegaan om de auto op de parkeerplaats te zetten
Achteruit lopend om de loopplank weg te halen is Toos in een roestige spijker gestapt.
We hebben de wond schoon gemaakt ,maar het bleef zeer doen dus toch maar even naar Broeder Black deze heeft de wond weer open gemaakt en even flink doorlaten bloeden en verbonden met een nat verband
Lieke is s’avonds op het vliegtuig gestapt. Heerlijk dat ze er was en wat leuk om te zien dat het zo goed gaat met haar.
Zij heeft weer heel veel zin om terug te gaan naar Jeroen.
De volgende dag hebben we Hein opgehaald, die met Peter aan boord komt.
We zijn nu met zijn tweeën aan boord om alles in orde te maken.
Als Ton de lekkende WC wil repareren blijkt er een scheur in de pot te zitten.
Weer een nieuw probleem maar ook dit wordt opgelost met lijmen want een zelfde model pot wordt niet meer geleverd.
In Trinidad gaan we naar een degelijke oplossing zoeken.
Onze boot is nu 11 jaar oud en veel dingen zijn aan vernieuwing toe maar alle technieken worden vernieuwd zonder dat er rekening word gehouden dat er onderdelen aan vervanging toe zijn dus ben je verplicht om alles te vervangen als dat kan want de gaten waar ze vast zitten worden verplaatst.
We zijn van plan om nog 10 dagen hier te blijven om de boot goed vaarklaar te maken en we willen nog naar de schildpadden gaan.
Vanuit Suriname wensen wij jullie allemaal een Gelukkig Nieuwjaar.
We beleven veel , de mensen zijn heel hartelijk en het ambtenarengedoe is vaak te kolderiek om irritant te zijn. Visum regelen vergt vele kilometers taxi en vele dagen gedoe.
Paramaribo
Als we aankomen in Suriname ankeren we eerst op de Suriname rivier vlakbij het centrum, we genieten van de stad Paramaribo met zijn mooie houten huizen en hun veranda’s de vele ministerie gebouwen en zien te volle wegen met grote SUV’s. De boemboxen in de auto’s staan op vol volume, er wordt links en hard gereden. Het taalgebruik op straat en op borden is verrassend en vermakelijk b.v.landsdienaren i.p.v. militairen en het gezegde “ ik ga bij jou komen”.
Op 24 december gaan Pim en Toos gaan naar de nachtmis in de grootste houten kathedraal van de wereld, de restauratie is net klaar.
De bisschop doet de dienst en er is een uitvoering van ballet wat heel bijzonder is om te zien op deze plek.
Tweede kerstdag varen we naar Domburg
We ankeren bij Domburg, een zandpleintje met eethuisjes , een bruisend centrumpje waar s’avonds een hele kolonie Bakra’s ( Nederlanders) bij het eethuisje van Rita instuif houdt.
We ontmoeten Ed en Sofie met hun petflessen eiland, zij liggen al drie jaar in Dombrug en weten ons goed de weg wijs te maken in Suriname.
Je merk wel dat ze ons echt westers vinden en dat zij wel met het tempo van Suriname om kunnen gaan; we leren langzaam en blijven lachen.
We zijn een aantal dagen flink bezig met het regelen van de reparaties en het onderwant dat vernieuwd moet worden. Dit word in Nederland besteld en door de invliegers Fogel en Lieke worden er spullen meegebracht.
Voor de giek vinden we een lasser en Pim kan de volgende dag aan de slag met de lasser.
Ton regelt inmiddels de reis naar Palumeu een tocht van acht dagen in het oerwoud met een korjaal door stroomversnellingen, slapen in hangmatten en ontmoeting met indianen (Trio stam) en dieren.
Er wordt hard aan de boot geklust en s’avonds met de Nederlanders die in de buurt van Domburg wonen of daar voor anker liggen gaan er heel wat djogo’s (parbo bier in liters) door en we eten lekker en goedkoop in de warong ( Javaans eethuisje) van Rita,
Met deze groep vieren we oud en nieuw ,we nemen allemaal wat mee. Toos en Sophia bakken de oliebollen en de appelflappen op het eilandje die middag is het al een feestje.
De avond is erg gezellig en er wordt ook gedanst. Toos danst met een oudere man die een half- broer van Bouterse is die over zijn broer zegt dat die heel aardig is en dat hij soms op Domburg komt en dan de kinderen optilt en met ze praat.
Dit soort verhalen hoor je heel veel over deze man. Ze geven hem een kans; ongelofelijk dat dit volk geen andere keus kan maken.
1 januari komt Fogel er bij en we nemen een paar dagen om wat van Paramaribo en omgeving te proeven.
Kasikasima toer / Zuid Suriname
Met Fogel en Pim gaan we 7 dagen diep de jungle in ‘ eerst met een vliegtuigje en dan de rivier op met Indianen in een lange kano.
Dit wordt een prachtige tocht, leuke groep, we beklimmen de Kasikasima berg met uitzicht op Brazilië, we gaan door stroomversnellingen; Fogel staat oog in oog met een gifslang ( lanspuntslang). We vangen piranha’s en meervallen en grillen die op houtvuur. Mooie enorme blauwe vlinders wapperen voorbij en brulapen razen in te toppen van de oerwoudreuzen.
We slapen in hangmatten met klamboe en horen s’nachts de oerwoudgeluiden. Apen zitten vlakbij ons kamp in de bomen. De Indianengids Yull vertelt heel boeiend over de bosgeesten en de geheimen van het oerwoud en ook over zijn eigen worstelingen om als Indiaan zichzelf en zijn volk te handhaven. We wandelen op smalle paden tussen de lianen door het dichte woud.
We drinken casavedrank uit een pollepel in het indianen dorp.
Ter ere van een verjaardag en dat gebeurt in een dorps huis dit is een grote ronde ruimte met een gevlochten dak er op.
Er wonen 300 indianen reken maar uit.
Nickerie en Bigi Pan toer / noord west Suriname / gids Stefanie 20 januari.
Op weg naar Nickerie in de plaats Topness in riviertjes zien we vissen met 4 ogen, ze kijken met 2 ogen boven en 2 onder water.
Met de Bigi Pan Toer zien we; kaaimannen,ijsvogels, rode Ibissen rood omdat ze garnalen en kreeften eten en veel vissen (Talapi) die we in een net vangen samen met krabben. We chillen in een hangmat en barbecueën de vissen.
De groente- en vismarkt is super in Nickerie het is kleinschalig en ziet er verzorgd uit .
Door het dorp lopen Drentse kanalen.
Aan de zeedijk is een mooie Hindoe tempel daar mogen we binnen kijken 4 tegels de ruimte in , niet verder omdat we vlees hebben gegeten. Buiten gaan de smokkelbootjes heen en weer naar Br.Guyana.
Op de terugweg gaan we langs het dorpje Groningen; echte koffie in plaats van Nescafé en de rondvaartboot ligt gezonken voor het terras.
15 januari
Komt lieke aan.
Pim en Fogel gaan nog 2 dagen naar Frederiks dorp en wij genieten van onze dochter.
Laatste avond voor Pim en Fogel er wordt er afscheid gevierd bij Rita.
Albina oost Suriname 20 januari
Meer gaten dan asfalt op de weg 4,5 uur rijden over 200 kilometer.
Wouter en Do uit Albina gehaald omdat ze geen visum op het vliegveld konden krijgen zijn via Frans Guyana gereisd helaas zijn ze met een illegaal bootje overgestoken en dan krijg je geen stempel in je visum.
Fogel en Pim zijn vertrokken 20 januari en Sofia heeft ze naar het vliegtuig gebracht.
21 januari
Ton Wouter en Do gaan naar Paramaribo om de visum te bevestigen dat ze hier zijn.
De ambtenaar wilde geen stempel geven dit hadden ze in Albina moeten doen.
Ton wilde zijn internationaal rijbewijs regelen maar het is vrijdag middag en de electriciteit was uit gevallen, dus al op weekend.
Ook wilde Ton zijn verblijf te verlengen omdat hij langer blijft dan 1 maand maar ze zijn onze crew lijst kwijt.
Een hele dag voor niets bezig geweest.
Om 1615 hebben we de ouders (Hans en Cecile) van Dorris (vriendin van Wouter) afgehaald van het vliegveld.
En hebben met zijn alle gegeten op de boot .
Zondag een dag samen met de ouders van Dorris in Paramaribo naar het vrijheidsplein , waar de Surinaamse mannen zich verzamelen met hun piepkleine vogeltje in kooitje.
De zangvogeltjes staan in hun kooitje op een paal tegenover elkaar en doen een wedstrijd wie het meeste zingt. Het is een mannenwereld de mannen koesteren hun beestje.
Het Fort Zeelandia hebben we bezocht en daarna gechilled in het ressort van de jarige Hans.
Dinsdag zijn we met zijn alle een tocht gaan maken door de jungle naar de Marron dorpen en de indianen. Met de Marronse gids Elton We hobbelen door de rode stof de hele dag door naar Apoera. Een spoorweg van ontwikkelingsgeld gaat van nergens naar ergens, nooit gebruikte treinen worden deel van het woud.
Ook de watervallen Marie Blanche bezocht dat is een heftige tocht over een gammele brug met grote gaten die met een plank bedekt worden, door flinke plassen en omgevallen bomen.
Toos steekt liever de oceaan over.
Heerlijk gezwommen in de watervallen een slang ontmoet midden op het pad.
Onze auto die zich vast reed op een boomstronk moest er uitgesleept moest worden.
Deze reis hadden we twee keer een lekke band en de heftkrik is gescheurd omdat de kwaliteit niet bijzonder was. Gelukkig konden we er een lenen van een voorbijganger.
Daarna scheuren en schudden we weer verder met het busje door rode laterietwolken stof.
Wasbeer ,goudhaas en aap zien we de weg oversteken.
Een mooie jungle tocht met een korjaal gemaakt en naar een kos grondjes gevaren daar een zwarte spin gezien, 6 cm groot.
Ook nog een nestje van een kolibrie met twee eitjes er in.
Mooie rivier met droogvallen gebied schoon water en aan de over kant Brits Guyana daar langs de rivier leven de Trio indianen.
Elton noemt dit een semi survivel tocht.
Inmiddels hadden we per telefoon van Sophia gehoord dat onze boot door een boom met eiland was mee getrokken met ankerballen en al en tegen de motorboot van Mieke en John was terechtgekomen.
Gelukkig waren er veel mensen aan boord van de andere boten en met vereende krachten hebben ze alles weer uit elkaar kunnen halen en de Vagant tegen de Nederlandse vissersboot van Gerben van Veen gelegd.
Dus toen we weer terug in Dombrug waren zijn we direct naar de boot gegaan omdat om 8 uur de waakhonden los gaan en die verscheuren je als je over het erf loopt.
Toos en Lieke zijn van boord gegaan om de auto op de parkeerplaats te zetten
Achteruit lopend om de loopplank weg te halen is Toos in een roestige spijker gestapt.
We hebben de wond schoon gemaakt ,maar het bleef zeer doen dus toch maar even naar Broeder Black deze heeft de wond weer open gemaakt en even flink doorlaten bloeden en verbonden met een nat verband
Lieke is s’avonds op het vliegtuig gestapt. Heerlijk dat ze er was en wat leuk om te zien dat het zo goed gaat met haar.
Zij heeft weer heel veel zin om terug te gaan naar Jeroen.
De volgende dag hebben we Hein opgehaald, die met Peter aan boord komt.
We zijn nu met zijn tweeën aan boord om alles in orde te maken.
Als Ton de lekkende WC wil repareren blijkt er een scheur in de pot te zitten.
Weer een nieuw probleem maar ook dit wordt opgelost met lijmen want een zelfde model pot wordt niet meer geleverd.
In Trinidad gaan we naar een degelijke oplossing zoeken.
Onze boot is nu 11 jaar oud en veel dingen zijn aan vernieuwing toe maar alle technieken worden vernieuwd zonder dat er rekening word gehouden dat er onderdelen aan vervanging toe zijn dus ben je verplicht om alles te vervangen als dat kan want de gaten waar ze vast zitten worden verplaatst.
We zijn van plan om nog 10 dagen hier te blijven om de boot goed vaarklaar te maken en we willen nog naar de schildpadden gaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
