Toos " in de spijker getrapt"

Het verslag van Toos “in spijker getrapt” .


Suriname Domburg: 29 January. Hier ben ik in een spijker gestapt, achteruit er vol in met mijn blote voet omdat mijn slipper was verschoven.

In een soda bad en schoon gemaakts’avonds,maar de volgende dag voelde het niet goed en ben ik naar de locale verpleger broeder Black gegaan. Hij heeft de wond weer open gemaakt en er vuil uit gedrukt. Volgende dag zag het er goed uit en ik had geen koorts en broeder Black vond dat ik er op moest blijven lopen. Als ik koorts kreeg zou ik antibiotica moeten slikken.

Het was niet erg gemakkelijk , veertien dagen later zijn we naar Tobago / Grenada gezeild, inmiddels waren Wout en Do ook aan boord ,maar had nog steeds last van de voet; opgezwollen en pijn. Samen met Do ben ik naar een prive kliniek gegaan.

Er is uit gebreid naar gekeken ook een rontgenfoto gemaakt.
Pijnstillers mee een pil die ook moest zorgen voor minder zwelling .

Later in Curacao besluiten we alsnog om weer naar een ziekenhuis te gaan naar de EHBO. Eerst wilden ze ons weg sturen naar een huisarts ,maar ik zei; ik betaal wel, dus mocht ik blijven. Foto’s gemaakt bloed afgenomen./ Wachten,wachten,wachten//
Eindelijk de uitslag; irritatie Op dat moment begon mijn voet aan de zijkant rood te worden.>>..O daar heeft u net op gedrukt ..>>.. nee hoor het is irritatie.
Dus vroegen we uitslag van het bloed en de foto’s./ ja daar heeft u voor betaald werd er gezegd.

Maar Monique ,die arts is , zag toch op de foto iets meer en vroeg wat dat was.>.>Het bleef irritatie volgens de behandelend arts.
Ik kreeg een zwachtel om en weer pijnstillers mee.

In ieder geval nemen we een goede antibiotica mee besloot Monique want deze lui snappen niet wat op zee varen is.
Al zeilend bleek het erg moeilijk om te rusten.


Heerlijke zeil tocht gemaakt naar Aruba en de San Blas ,veel gerust dankzij zeer goede bemanning, geen pijn en geen koorts. Maar de voet bleef dik en warm.

Nadat Pieter en Monique van boord waren gegaan kregen we veel regen en we bleven rustig liggen in de Lemons Cays.
Inmiddels was er aan de zijkant van mijn voet en rode knobbel gekomen. We hebben Pieter gebeld wat te doen. Deze adviseerde geen antibiotica maar naar een goed hospitaal te gaan.
Toen hebben we besloten om naar Portobello te varen samen met de Nederlandse boot
Zeezot.

Zondag 9 maart een dag varen en daar aangekomen hoorde. we van de Belgen Hans en Linda dat ze de volgende dag naar Panama met de bus gingen en daar zou vlakbij ook een goed prive ziekenhuis zijn.Dit hadden we ook in lonely planet gelezen.
7uur weg 12 uur daar aangekomen.

We konden niet zomaar naar de EHBO en kwamen bij een soort van pedicuur terecht.
Er was ook geen dokter aanwezig.
Ik denk dat ze ons verkeerd begrepen had daar ik gewoon kon lopen.
Wij weer terug naar het balie. Na overleg mochten we dan wel naar de EHBO.

Eerst handtekeningen zetten en een voorschot van $700 betalen
Toen ze de voet hadden gezien en wij met het advies van Pieter overbrachten, dat er door een chirug naar gekeken moest worden, werd het wachten wachten wachten.// bloed afnemen//bloeddruk en temp meten./ wachten wachten. Rond een uur of vijf kwam dr Castillo.

HET WERD 10 DAGEN OPNAME ANTIBIOTICA INFUUS EN OPEREREN.


Ik was blij dat ik nog geen antibiotica had gehad dus kon dokter alles voorschrijven ik kreeg gelijk twee soorten.
Om tien uur kwam de arts Moreno een voet specialist om te vertellen dat ik geopereerd moest worden om het abces weg te halen en op kweek te zetten.

Ik werd aan het infuus gelegd voor de antibiotica en de hele nacht door kwam er iemand kijken voor de temp de pijn en de bloeddruk. Om 4uur mocht ik gaan douche en zeker niets meer eten . En ik had de dag er voor maar een maaltijd op.
Om tien uur ging ik naar de OK.
Bijzonder ervaring er wordt gezegd dat je wat krijgt om te ontspannen en
floep weg ben je. Dat voelt heerlijk.

Toen ik bij kwam was ik boos dat ik pijn had aan me voet ik. Daarin leek echt op Wouter zoals hij altijd uit zijn narcose kwam.
Terug naar de kamer heerlijk geslapen die dag en die nacht.
Arme Ton dit is niks voor hem gelukkig kon hij lekker op zoek gaan naar wat spullen voor de boot en het fototoestel.

Hij sliep gezellig bij mij op de kamer en hield contact met de mensen die over onze boot waakte, want die lag voor anker.

Er werden de dagen na de operratie een MRI scan gemaakt en een nuclear onderzoek gedaan.Nu nog wachten op de uitslag.

Na 4 dagen ging Ton terug naar de boot om deze alleen van Porto Bello naar Colon te varen .
Voor mij was het praten met de verpleging moeilijk ik kon nauwelijks duidelijk maken wat er was omdat de meeste geen Engels praten.
Dus met boekje bij de hand legde ik uit dat ik misselijk was en niet kon eten.
Alleen al bij het idee dat ik moest eten of een pil moest slikken had ik al de neiging om te kotsen.
S’middags overgegeven niets bijna wat ik had nog nauwelijks gegeten.
Is door de zuster ook niet door gegeven.
Ik voelde me machteloos en verdrietig had allerlei onderzoeken gehad om te zien of me bot was geinfecteerd en zag de bui al hangen, lag te huilen toen dr Ivan Tuella van de antibiotica kwam en me vertelde dat hij goed nieuws had.
Het bot is bijna zeker niet aan getast.
Toen ik hem vertelde hoe ik me voelde zei hij dat dat heel goed kon vanwege die ene antibiotica.

Ik bleef misselijk en Ton kwam gelukkig weer terug van de boot.
S’nachts weer overgegeven zonder dat ik wat gegeten had.
Dit werd wel genoteerd en ik kreeg een middeltje in mij infuus gespoten om daarna wel de pillen te kunnen slikken die ik nodig had.
Het heeft 3 dagen geduurd voor dat het definitief was dat ik uit het ZH weg mocht.
Ik moest nog veel rusten en met mijn been omhoog.
Dus besloten we een hotel in Panama te nemen omdat naar de boot wel drie uur reizen is met de auto.
En dan zit je verlaten in een haven ver van de bewoonde wereld.

19 April >> Verjaardag<< Hotel gevonden.
Vlakbij het ZH en voor Ton een sportzaal en zwembad.
Op 21 April terug voor controle was nog niet goed dus maandag 25 april terug ook voor de hechting deze is eruit gehaald maar de wond is nog niet dicht er zit nog vuil in en als dat er niet vanzelf uit gaat wordt het er vrijdag uit gehaald.
Inmiddels heb ik ook een onsteking aan mijn linker hand gekregen van de laatste infuus.
Deze moet ik behandelen met een warmte compres en antibiotica slik ik al.
Het is wel minder geworden maar gaat ook niet snel.

Ik ben het wachten op genezing inmiddels goed zat.
We hebben wel een cursus Spaans om aan te werken en af en toe gaan we met een taxi naar een leuk plekje hier in Panama,het kanaal de oude stad.
Vrijdag 29 april weer voor controle en zaterdag bloed nalaten kijken.