Hoog aan de wind bereiken we Cuba in de pikdonkere nieuwjaarsnacht
Heerlijk verenigd met dochter Lieke, Jeroen en Hanny
Hoog aan de wind (20 knopen wind) met reven in het zeil vertrekken we om 12 uur ‘s middags uit Providencia. De Baros van Linda en Hans toetert ons een goede reis toe.
Al vrij snel varen we door een school dolfijnen, een mooi welkom van de zee voor ons.
Een uurtje later zien we een vreemd stuk zee voor de boot, een bruine kleur, een rare turbulentie. We komen dichterbij, gesnuif, een dikke vierkante kop komt te voorschijn. Het is een potvis die tergend langzaam vlak voor de boot langs gaat. Nu moeten we uitwijken, we snijden vlak achter zijn staart langs. Dat was echt een close encounter.
Na drie dagen en vier nachten bereiken we Cuba, we lopen een koers tussen banken midden op zee, alles aan de wind Beaufort 5 met vlagen en twee reven in het zeil en de Vagant haalt 7 knopen gemiddeld de eerste 70 uur. Het laatste stuk naar Cienfuegos zit tegen, de wind komt pal op de kop; 25 tot 30 knopen en hoge golven, we moeten slagen maken, kruisen, zeilkleding aan, het is koud en nat. Pas om vier uur in de nieuwjaarnacht zijn we bij de ingang van Cienfuegos. We hebben het weer gehaald.
Het aan de wind zeilen op de windvaan is heerlijk op dat deze veel rustiger stuurt op de wind dan de stuurautomaat. Helaas verliezen we na een dag varen wel een bout.
De laatste dag sturen we met de hand om hogerop kunnen sturen zodat we Cienfuegos kunnen bereiken.
Uit het niets komt een bundel licht op onze boot. De mannen van Fidel’s revolutionaire kustwacht zijn waakzaam komen vlakbij en willen van alles weten er is bij hen geen marifoon dus we schreeuwen naar elkaar. De Vagant mag verder de baai van Cienfuegos in. WE ZIJN IN CUBA!!!!! OP NIEUWJAARSDAG. We gaan hier Lieke, Jeroen en Hanny zien!!!!!!!!!
Na een nachtje voor anker gaan we de haven van Cienfuegos in en daar komen Lieke, Jeroen en Hanny al aan op de kade, maar elkaar ontmoeten zal nog enige uren duren.
We moeten nog ingeklaard worden, onze gele vlag is gehesen, we mogen niet van boord en niemand ontmoeten. Als eerste komt de dokter aan boord en die constateert dat we wel heel gezond moeten zijn omdat we zo snel met deze harde wind ruim 500 zeemijl hebben afgelegd. Zijn conclusie; we zijn bueno salud en welkom in Cuba. Hij tekent de verklaring die vijftien andere autoriteitenfiguren en twee snuffelhonden toegang tot controle van de boot verleent.
De havenmeester komt nu melden dat we onze dochter die aan de andere kant van het hek staat mogen aanraken, daarna komt de controle optocht die nog vele uren in beslag zal nemen.
De controle mensen zijn uitermate gemoedelijk, prettig, het is een gezellig soort cabaret. Op de vraag welk wapen aan boord is toont Ton zijn gebalde vuist, dat mogen ze wel, verder ze zijn supernieuwgierig en spelen met onze spullen.
Onze losse communicatiemiddelen zijn geindentificeerd: de marifoon handheld, de GPS en de iridiumtelefoon gaan in een kast die wordt verzegeld. Waarom? Deze voorwerpen kunnen blijkbaar de revolutie verstoren en mogen pas op open zee weer tevoorschijn komen.
Wat een heerlijke plek is Cienfuegos. We ontmoeten vriendelijke mensen, wat auto’s betreft is dit een groot museum. Kleurrijke auto’s uit de jaren 60 en 70 pruttelen door vrijwel lege straten. Er zijn prachtige gebouwen met torentjes, uit de suikerriettijd, nu soms wel met wat achterstallig onderhoud.
‘s Avonds eten we in Cafe Paris, vier tafeltjes groot waar een Cubaans duo ons op heerlijke salsa- en son muziek trakteert. Toos danst de samba met de eigenaresse van het restaurant,die swingt met haar Cubaanse lijf, daar kunnen we nog wat van leren! Gelukkig zijn we nog twee maanden in Cuba om iets aan onze ietwat stijve heupjes te doen.
Brood kopen is een belevenis; bij de Panaderia is er 1 soort brood te koop en er staat een lange rij op de stoep. Een man deelt plastic zakjes uit want die heeft de bakkerij niet en die bakkerij doet alleen 1 soort brood. En welaan na 20 minuten heeft Ton 2 broden, die betaalt hij met convertable pesos (CUC) een biljet van 3 CUC ; dat is schrikken achter de toonbank, drie CUC is groot geld dat levert wel een wisselgeld op van meer dan 60 gewone pesos. Het geld van de gewone mensen hier.
Met een zwarte 56 jaar oude Chevolet rijdt Pedro ons vijftal 80 km verder naar Trinidad we passeren coyboys op paarden en komen in een oud koloniaal stadje met kinderkopjes en huizen in contrastrijke kleuren.
Voor de distributiewinkels staan lange rijen, eerst voor de bonnen en dan voor de schaarse aanwezige artikelen.
Kleurrijke figuren, bijzondere kunstgaleries, mooie stadspleinen, sundowner met dikke havana sigaar voor Lieke en Ton en heerlijk sfeervol uit eten en daarna dansen we op musica cubana en de Beatles song "Hey Jude".
p.s. Deze blog is online geplaatst door Lieke en Jeroen. Toos en Ton hebben geen tot zeer beperkt toegang tot internet in cuba. Zij zijn wel bereikbaar per de iridium. Dus graag mailen naar @onsatmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten